به گزارش “دانشجو آزاد” به نقل از ایسنا؛ دکتر امید فرخزاد، رئیس آزمایشگاه نانوپزشکی و مواد زیستی بیمارستان زنان بریگهام آمریکا و یکی از نویسندگان ارشد این تحقیق، به همراه نازیلا کمالی و دیگر همکارانش، اکنون با استفاده از این نانوذرات آزمایشات موفقیت‌آمیزی را بر روی موشها انجام داده و امیدوارند بزودی بتوانند اولین کارآزمایی بالینی را بر روی انسان‌ها آغاز کنند.

هر ذره کوچک که از یک ماده پلاستیک مانند ساخته شده، ۱۰۰۰ بار کوچکتر از نوک موی انسان است.

این نانوذرات برای متصل شدن بر روی پلاک‌های آترواسکلروتیک قرار می‌گیرند. این پلاک‌ها شامل رسوبات سخت ساخته شده از چربی، کلسترول و کلسیم انباشته شده بوده که روی دیواره شریان‌ها ایجاد شده و مستعد پارگی و تولید لخته‌های خطرناک خون هستند.

هنگامی که این نانوذرات به هدف خود برسند، یک داروی مشتق شده از پروتئین طبیعی بدن را آزاد می‌کند که آسیب التهابی را ترمیم خواهد کرد.

در آزمایشات، آسیب شریانی در موش‌های آزمایشگاهی پس از پنج هفته درمان بطور چشمگیری ترمیم شده و پلاک‌ها تثبیت شدند که احتمال پاره شدن قطعات و مسدود شدن رگها را کمتر می‌کند.

دکتر فرخزاد اظهار کرد: این اولین نمونه از یک فناوری نانوذره هدف‌دار است که تصلب شریان را در مدل حیوانی کاهش داده است. سال‌ها تحقیق و همکاری باعث ارتقای توانایی ما در استفاده از فناوری نانو به منظور ترمیم التهاب، تغییر و تثبیت پلاک‌ها در یک مدل با تصلب شریان پیشرفته شده است.

وی افزود: نانوذرات هدفمند از بین برنده التهاب نه تنها برای درمان احتمالی تصلب شریان‌ها بلکه برای سایر حوزه‌های درمانی از جمله ترمیم زخمها نویدبخش خواهند بود.

دانشمندان هشدار داده‌اند که اگرچه موشها مانند انسان به تصلب شریان مبتلا می‌شوند اما هرگز دچار سکته قلبی نمی‌شوند. از این رو آزمایش واقعی این فناوری زمانی خواهد بود که بر روی مدلهای انسانی انجام شود.

از آنجایی که سایر کاربردهای نانوذرات تاکنون بر روی انسان آزمایش شده، حرکت به سوی کارآزمایی‌های بالینی چندان دور از انتظار نیست.

دکتر فرخزاد اظهار امیدواری کرد که وی و همکارانش با آزمایشات حیوانی معتبر بیشتر بتوانند آزمایشات انسانی نانوذرات هدفمند برطرف‌کننده التهاب را برای تعداد بیشماری از نیازهای پزشکی برآورده نشده در نظر بگیرند.

به گفته وی، اکنون زمان هیجان‌انگیزی در پزشکی بوده و آینده پزشکی نانو بسیار درخشان است.

نانوذرات مذکور از پلیمر زیست تجزیه‌پذیر ساخته شده‌اند که با گذشت زمان در بدن حل می‌شوند.

نتایج این تحقیق در مجله therapeutic areas including wound repair منتشر شده است.