زمانی که کپسول در بدن حرکت می‌کند و به دریچه ایلئوسکال (نوعی عضله‌ گرد در تقاطع روده‌های بزرگ و کوچک) می‌رسد، یک آهن‌ربای خارجی به آن اعمال می‌شود. این آهن‌ربا مکانیسمی را فعال می‌کند که کپسول را باز کرده و محموله آن را به محل مورد هدف تحویل می‌دهد.

تیم علمی این کپسول را در یک محیط‌ مقلد دستگاه گوارش و محیط دیگری که مقلد تغییر اسیدیته و انقباض معده به هنگام هضم غذاست، آزمایش کرد.

بابک ضیائی در این باره گفت: ۱۲ ساعت طول می‌کشد تا این کپسول به روده بزرگ برسد بنابراین باید از این نکته مطمئن می‌شدیم که کپسول می‌تواند شرایط حاضر در دستگاه گوارش را تحمل کند.

وی و همکارانش بر این باورند که این کپسول می‌تواند در درمان نوعی عفونت باکتریایی به نام عفونت کلستریدیوم سخت کارآمد باشد. این بیماری موجب می‌شود بدن میکروارگانیسم‌های حیاتی برای مبارزه با عفونت را از دست دهد.

بابک ضیائی و همکارانش به دنبال توسعه ابزار جدید برای استفاده از آن در آزمایش‌های بالینی هستند.

جزئیات این تحقیق در مجله Institute of Electrical and Electronics Engineers (IEEE) Transactions on Biomedical Engineering ارائه شد.

انتهای پیام/