به گزارش “دانشجو آزاد” به نقل از خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ اظهارات امروز حسن روحانی در حالی بیان شد که عدم تحمل نقد توسط دولت – که بعضاً منتقدان با القابی همچون «بی سواد»، «بی شناسنامه» و «بروید به جهنم» از سوی شخص رئیس جمهور مورد ملاطفت قرار می گیرند- مدتها سوژه اصلی رسانه ها بود و بارها از صدا سیما گرفته تا نشریات و رسانه های دیداری و شنیداری تحت هجمه و بعضاً توقیف از سوی دولت قرار گرفتند. جالب اینجاست که حسن روحانی در مراسم روز دانشجوی سالجاری در دانشگاه صنعتی شریف، اظهار می دارد: اگر قدرت در هر کشوری مورد انتقاد و سوال قرار نگیرد، به انحراف و استبداد کشیده خواهد شد و پیش از این نیز در آئین افتتاحیه بیست و یکمین نمایشگاه مطبوعات و در جمع اهالی رسانه بیان کرده بود: دولت، قوه قضائیه و مجلس باید نقد شوند و حتی اسلام بالاتر از اینها می‌گوید که امام مسلمین هم باید نقد شود.

حال باید به افکار عمومی حق داد که بپرسند پس آزادی بیانی که رئیس جمهور از آن سخن می گویند حد و حدودش کجاست؟ مگر وی نگفته است انتقاد حتی از امام مسلمین هم واجب است، پس چگونه می شود که می‌توان از امام انتقاد کرد اما از رئیس جمهور یا حتی برنامه‌های دولت دیگر سخن نه؟! این تنها در حالی می تواند صحیح باشد که پیش فرض بگیریم تمامی کارهای دولت یازدهم از ریشه صحیح بوده و انتقادات همه بیجا و از روی عناد و دشمنی است. در غیر اینصورت آیا مخاطب نباید فکر کند که حد و حدود آزادی بیان و انتقاد تنها آنجاست که دولت بپسندد؟

اما واقعیت چیست؟ 
روزی نیست که رسانه های حامی دولت با پول بیت‌المال، رکنی از ارکان نظام و انقلاب را زیر سوال نبرند! حتی رکنی از ارکان دین را! ماجرای توهین روزنامه بهار در بحث ولایت امیرالمومنین و غدیر خم، ماجرای حمایت روزنامه تازه متولد شده کارگزاران از کاریکاتور‌های موهن شارلی ابدو به ساحت مقدس پیامبر اعظم، ماجرای توهین به رزمندگان دفاع مقدس در کاریکاتور روزنامه ایران  و دهها مورد دیگر از این دست، دل هر ایرانی آزاده‌ای را به درد می‌آورد که پول فلان روستایی و فلان مدرسه  و فلان بیمارستان و … صرف توهین به مقدسات ملت می‌شود و وزارت ارشاد برای آنها سینه چاک می‌کند و ریاست جمهور به منتقدان و دلسوزان حمله می‌کند و مدعی می‌شود که دست آنها در سفره بیت المال است!

سال گذشته نیز یکی از اصلی ترین حامیان دولت یازدهم و تئوریسین اصلاحات، دولت آقای روحانی را با تعبیردولت حسینقلی خانی خطاب کرد. منظور وی از حسینقلی خانی، حکومت فردی با همین نام است که این اصطلاح که ریشه آن به حکومت محلی فردی به همین نام در لرستان برمی‌گردد، به معنای دولتی است که با خودکامگی سعی در برقراری نظم در منطقه تحت نفوذ خود را دارد. منظور ما تایید سخن حجاریان در مورد دولت نیست، اما باید پرسید علت چنین تعبیری آنهم از سوی یکی از مهمترین حامیان دولت به چه علت بود؟

به هر حال باید از رئیس جمهور پرسید، محدوده آزادی بیان از دیدگاهتان را بیان کنید؟ نمی توان از اشتغال جوانان حرف نزد، نمی توان از بیکاری فارغ التحصیلان حرف نزد، نمی توان از صف طولانی وام سه میلیون تومانی ازدواج حرف نزد، نمی توان از وام کالای ۱۰میلیونی که همین روز گذشته چهار میلیون آن آب رفت حرف نزد  و خیلی از نمی توان ها…