به گزارش “دانشجو آزاد“به نقل از «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ احمد قوام السلطنه نخست وزیر وقت ایران؛ در دیدار با استالین در شوروی و در شرایطی که پس از پایان جنگ جهانی؛ شوروی همچنان نیروهای خود را در ایران نگه داشته بود به مذاکره برای خروج این نیروها و خروج ایران از اشغال نظامی می نشیند.

او موفق می شود از استالین -پیروز جنگ جهانی و یکی از  به اصطلاح کدخدایان وقت جهان- در ازای وعده نسیه اختصاص نفت شمال به آن ها و نیز تقویت حزب توده در ایران؛ خروج ارتش سرخ را تضمین کند.

اما قوام السلطنه که می داند در صورت خروج ارتش شوروی از ایران -به علت عدم ثبات موازنه بین الملل پس از جنگ بین الملل دوم- بعید است این کشور دوباره در ایران حضور نظامی بیابد؛ عمل به وعده خود را با استناد با قانون اساسی مشروطه به تصویب مجلس شورای ملی موکول می کند تا به نحوی بتواند زیر این قول بزند!

قوام که خود نگارنده فرمان مشروطیت بوده است؛ می داند که حسب قانون در شرایط اشغال کشور امکان برگزاری انتخابات نیست و لذا از شوروی می خواهد خیلی زود کشور را ترک کند تا زودتر انتخابات برگزار شود و امتیاز نفت شمال به آنان تصویب شود.

خلاصه آن که شوروی می رود و لایحه قوام هم در مجلس رای نمی آورد و قوام این گونه سر استالین کلاه می گذارد!

شرایط آن روز مذاکره قوام با استالین و نحوه امتیاز گرفتن او بسیار شبیه امروز و ماجرای مذاکرات هسته ای ماوقع ما بود و البته بسی عبرت آموز؛

هم دولت ما همچون قوام می توانست مجلس را جدی وارد بازی مذاکره اش کند و به این بهانه جای فرار برای خود بگذارد (همان کاری که دولت امریکا کرد و کنگره را وارد بازی کرد) و هم مجلس می توانست مذاکره انجام شده را جدی بگیرد و جلوی زیاده خواهی را بگیرد.

این ها عبرت هایی است که تاریخ مجانی در اختیار ما گذاشه بود؛ عبرت هایی که نگرفتیم.

در دیالوگ جالبی قوام به شاه گفت که ما سه گل زدیم و یک گل خوردیم! این جمله با ادبیاتی مشابه مدتی قبل نیز پس از پایان مذاکرات هسته ای توسط ریاست جمهور زده شد آنجا که وی مدعی شد در مذاکرات هسته ای سه گل زده ایم و دو گل دریافت کرده ایم!

حالا اما دولت قبل از موعد و دقیقا مخالف مفاد نامه ی دستوری رهبر انقلاب و مصوبات مجلس اقدام به اجرای برجام نمود و آمریکایی ها هرروز قوانین جدیدی را در نقض صریح برجام مصوب می کنند. اقداماتی که با سکوت دولتمردان ایرانی رو به رو شده و حتی رسانه های زنجیره ای و پرشمار و برخی مشاورین بدنه ی دولت در جایگاه وکیل مدافع دشمن ظاهر شده و دشمن را بزک میکنند.

انفعال در سیاست خارجی ایران با حالتی از بی‌اعتنایی و سکوت همراه است. سکوتی که بعضا ممکن است هزینه‌های سنگینی برای نظام جمهوری اسلامی ایران در فضای پسابرجام به دنبال داشته باشد. اما حال در فضای پسابرجام بیم آن می‌رود که عدم موضع‌گیری سفت و محکم در قبال کارشکنی‌های آمریکا اجرای برجام را با خلل جدی مواجه سازد و چنانکه باید جمهوری اسلامی ایران نتواند از مواهب توافق حاصل شده با حیله‌گیری طرف مقابل بهره‌مند شود. از وضع قانون جدید روادید در آمریکا، تا برداشت غیرقانونی از پولهای بلوکه شده ایران گرفته، و تحریمهای جدید افراد و نهادهای ایرانی و تصویب بودجه جدید برای براندازی نرم و محول کردن آن به دوش جان کری و… هرکدام گل هایی است که این روزها از زوایای مختلف زمین دیپلماسی به ما زده می شود.

وزارت خارجه حداقل کاری که می توانست انجام دهد، سؤال علنی از آمریکا و وزیر خارجه این کشور است که چگونه برای ترویج دموکراسی برای حکومت ما قبل حجر آل سعود، بودجه‌ای درنظر گرفته نمی‌شود و هیچ اشاره‌ای به وضعیت بد حقوق بشری نمی‌کنند ولی برای ایران با حکومت مترقی مردم سالاری دینی، به دنبال تجویز دموکراسی هستند؟ ای کاش وزارت خارجه به جای ترکیب انقلابی گری در رفتار دیپلماسی خود، حداقل ملی‌گرایی را چاشنی اقدامت به ظاهر حرفه‌ای خود می‌کرد.