به گزارش “دانشجو آزاد“؛ در میان این همه هیاهوی هنرمندانه از نقش آفرینی افرادی به ظاهر هنرمند که در راه اعتلای فرهنگ ایران اسلامی کوشش های ناثوابی می کنند تا به قول خودشان زنان آزاد ایران را نشان دهند و یا موسیقی سنتی ایران را در جهان به نمایش بگذارند و یا مسئولانی که بسیار با افتخار فتوا و فقه اسلام را تفسیر به رأی کرده و مجوز های آوازه خوانی زنان را صادر می کنند، قشری در حال تربیت شدن از این فرهنگ شوم است که دریغ از یک اپسیلون تلاش مسئولان دست اندرکارِ کار فرهنگی …

شاهکارهای گفتمان سازی و فرهنگ سازی صدور انقلاب اسلامی توسط جوانان ایران زمین در زیر پونز نقشه های شوم وابستگی سازی کدام مسئول پنهان مانده که حتی به جای شهید داشتن در لانه جاسوسی یادبود شهداء را داریم. مگر خبری از بازگشت شیطان بزرگ به ایران است؟!

در ذوق زدگی از این همه قرارداد خارجی که هیچ قسمتی از فرهنگ ایرانی صادر نمی شود؟ و یا بهتر بگوییم: محصول خارجی که وارد می شود تا فرهنگ اقتصاد مقاومتی را بشکند و فرهنگ استکبارستیزی فراموش شود، فرهنگ احساس مسئولیتِ مسئولان مربوطه در کدام قسمت از لبخند رضایتشان از بستن این قراردادها خلاصه می شود؟

در تونل سیاه نمایی سینمای ایران از وضعیت حقوق بشر در کشور و راهنمایی ذهن قشر جوان، علی الخصوص دانشجویان به رفاه و سرخوشی و دستمزدهای صعودی در آنطرف مرز ها هیچ آینده روشنی برای دانشجو نشان داده نمی‌شود که هیچ، الگوهای نامناسبی از زندگی غربی و حتی الگو برداری از نوع زندگی های معرفی شده به ظاهر اسلامی از طرف دشمن را تغذیه فکر دانشجو می کند… و داستان جایی گلوی آدم را از غصه فشار می دهد که می فهمی مسئولان دانشگاهی این مصرف گرایی دانشجو را زنگ خطری نمی بینند… انگار که منتظرند در این جنگ نرم بمبی با سر و صدا منفجر شود غافلند که سبک زندگی جوان ما را از غذا و مسکن و لوازم زندگی گرفته تا حجاب، همه و همه از خازنی در آن ینگه (در زمان قاجار به آمریکا ینگه دنیا می گفتند) دنیا خارج می شود.

حجابی ساخته شده از برندهای آمریکایی و مدل های اروپایی که تن پوش مانکن های ترکیه ای شده و مصرف کننده آن باید زن مسلمان ایرانی باشد. انگار الگوی حجاب اسلامی را ملخ خورده که دشمن اینقدر دلسوزانه و دغدغه مندتر از مسئولان به فکر احیای حجاب (از نوع made in USA) است.

در قالب نمایشگاه های حجاب کدام نقش و نگار رقم خورده و سیاست چه کسی به کار رفته که چادری هایمان به سمت چادر نما پوشیدن رفته اند و بی حجاب ها بی حجاب تر…

در پشت پرده هر سکانس از پیش طراحی شده این مدل های پر زرق و برقِ دانشگاهی غفلت کدام مسئول فرهنگی خودنمایی می کند که تفکر دانشجو سمت و سویش به هنجار شکنی گرایش دارد نه هنجار سازی فرهنگی و گفتمان اصیل ایران اسلامی…

در هیاهوی کنسرت و جشن های به ظاهر انقلابی و اسلامی صدای وای فرهنگم را چه کسی خفه می کند؟ و چراغ روشنگری حنجره ها را که برگرفته از هویت اسلامی است کدام دست به ظاهر خودی خاموش می کند؟!

در پس و پیش و گیر و دار گرفتن مجوز کدام جشن به ظاهر انقلابی مجوز«ورود غیر انقلابی ها ممنوع» لغو شد و فرهنگ وابستگی و سلطنت دوستی در آستانه عبور از فرش قرمز قرار گرفت؟! صدایی که در بین آن دیوار و در از زیر چادری خاکی می گفت یا علی، مگر آنقدر بلند نبود که شما را بیدار کند تا بدانید ترویج بی حجابی خلاف قوانین زهرایی شدن است…

مگر روایت سوختن چادرهای کربلا را نشنیدید که به هر بهانه ای جشن ها را به اسم دانشجو برگزار می کنید و دانشجو را در آتش بی فرهنگی خود می سوزانید.

کجاست کسی که صدای هل من ناصر ینصرنی سید علی را بشنود و مثل او از دغدغه فرهنگ ایران اسلامی شب ها از خواب بیدار شود؟!

سید کاظم رحمانی