به گزارش “دانشجو آزاد” آگاهی و آگاه سازی از جمله نیاز های هر انسانی است که در جامع ی بشری زندگی می کند ، در این میان مسدود کردن راه اطلاع رسانی بر دانشجو به عنوان فردی از اعضای جامعه که همواره نیاز است در میدان باشد و نسبت به آنچه که اتفاق می افتد عکس العمل نشان دهد یعنی نادیده گرفتن قشر موثر جامعه و بی تفاوت کردن این قشر نسبت به آینده ی مملکت.

سناریوی ایجاد خفقان در دانشگاهها که میراث دولت سازندگی است همچنان با سرعت و قدرت هر چه بیشتر در دانشگاههای کشور در حال اجراست و شهرمان کرمان من باب همشهری بودن با رئیس دولت سازندگی گوی سبقت از دیگر دانشگاهها ربوده و روزی نیست که مسئولینِ دلسوز و نگرانِ فرهنگی دانشگاه حرکتی در جهت ایجاد فضای بسته و خفقان در دانشگاهها انجام ندهند.

از ابتدای سال تحصیلی جدید دانشگاه باهنر پیش قراول لغو برنامه های تشکلهای دانشجویی بود؛ البته نه هر برنامه ای؛ برنامه هایی که همسو و هم جهت با تفکرات مسئولین دانشگاه باشد و نقدی به عملکرد دولت نداشته باشد به شدت مورد حمایت قرار می گیرد و با روی گشاده از آنها استقبال می شود اما خدای ناکرده اگر تشکلی بخواهد نشست، سخنرانی و تریبون آزادی برگزار کند که مشکلات را بازگو کرده و نقدی به عملکرد مسئولین داشته باشد به هر طریقی که شده با آن مخالفت می شود!

االبته ماجرا به همین جا ختم نمی شود و وامداری مسئولین دانشگاه به دولتمردان انتهای قضیه نیست؛ مسئولین محترم فرهنگی دانشگاه پا را از این هم فراتر گذاشته و این بار بر طبل حمایت از فتنه گران می کوبند.

چندی پیش مدیرِ اصلاح طلب امور فرهنگی و اجتماعی دانشگاه باهنر اوج ارادت خود به رئیس دولت اصلاحات را نشان داد و طی نامه ای به مسئولین نشریات دانشجویی اعلام کرد هیچ مطلبی له و علیه رئیس دولت اصلاحات منتشر نکنند؛ یعنی بی تفاوت کردن دانشجویان نسبت به آنچه که اتفاق می افتد؛ در این نامه سعی شده با هزینه کردنِ شورای عالی امنیت ملی درخواست خود را قانونی جلوه دهند.

در شرایطی که نزدیک به انتخابات دیگری هستیم یک دانشجو باید نسبت به آنچه که اتفاق می افتد آگاهی داشته باشد حتی اگر خبر مربوط به سران فتنه باشد چرا که ممکن است باز همین فرد فتنه گر آتش فتنه ی دیگی را علم کند سوال این جا است آیا یک دانشجو نباید آگاهی پیدا کند و عکس العمل مناسب و به جایی را از خود نشان دهد؟

اما مسئولین دانشگاه بدانند در جمهوری اسلامی هیچ مقامی در جایگاهی نیست که بتوان در نقد را بر او بست و هرگز نمی شود از مردم جامعه و خصوصا قشر فرهیخته و دانشگاهی خواست تا چشم خود را ببندند و نه خود بفهمند و نه به دیگران بفهمانند؛ دانشجویان همواره پرچم دار بیدار و آگاهی جامعه بودند و هیچ گاه رسالت خود را فراموش نمی کنند؛ پس هیچ نامه و دستورالعملی نمی تواند قفل غفلت بر ذهن دانشجو زده و از او بخواهد که همانند دیگر مسئولین خود را به خواب بزند.