به گزارش “دانشجو آزاد“؛ عادت ما این نیست که بخواهیم به جنجالی بودن فضا و شرایط دامن بزنیم. بلکه این عادت و روش ماست که هوشیارانه با تمام جریانات برخورد کنیم. اگر همین بیداری اسلامی نبود، بسیاری از قاصدان در تشخیص یوم الله بودن روز ۹ دی، از یوم الشیطان بودن آن، دچار تردید میشدند. در جریان فتنه ۸۸ با ایجاد شدن  قدرت تشخیص دوست از دشمن، مرزهای مشخصی برای تشخیص حقایق پیدا شد.
چه کسی هست که باور نداشته باشد فتنه گران مقصرند و با آنها با مسامحه برخورد نشده است؟
پس چرا بعضی ها این همه تلاش برای آزادی عاملان فتنه میکنند و چه اهدافی را در سر دارند؟
وقتی یک جانباز به خاطر سوال درباره ی این جریان مورد ضرب و شتم قرار میگیرد و هیچ غوغایی به پا نمیشود و بعد از مدتی کوتاه به علی مطهری حمله میشود و به سرعت به آن رسیدگی میشود.
سوال ما این است که چرا بر اساس تساوی حق و حقوق انسانی، بعضی از افراد حقوقشان پررنگ تر و خواستنی تر میشود و بعضی دیگر مظلوم وار باید ساکت بمانند و  ببخشند. به راستی بخشش تا کی؟
و یک ابهام که با داشتن منش هوشمندانه کسانی که تدبیرشان در حفظ آرامش، سالهای زیادی است که در استواری نظام تاثیر دارد،  آیا هیچ گاه با سوء قصد  خواسته اند که کاری از پیش ببرند؟
خودزنی از جلوه های بارز مظلوم نمایی در جریان فتنه بود که سطح هوشیاری خیلی از مردم جامعه  را بالا برد.

ص.رضایی