به گزارش “دانشجو آزاد“؛ در حال حاضر، همه تلاش صاحب نظران بر این اسـت کـه در دانشکده ها و محـیط هـای آمـوزش بـالینی، شـرایطی فراهم شود که به کسب تخصص پرستاری در دانشـجویان منجر گـردد، چـرا کـه آمـوزش بـالینی مهمتـرین بخـش یادگیری رفتارهای حرفه ای دانشجویان پرستاری است که طی آن دانشجویان، اسـاس فعالیتهـای حرفـه ای خـود را فراگرفته و با روبه رو شدن با موقعیت هـای مناسـب و بـا ارزش، فرهنـگ شـغلی خـود را شـکل مـی دهنـد.

آموزش بالینی فرصتی را برای دانشجویان فراهم می سازد تا دانش نظری را بـه مهارتهـای ذهنـی، روانـی و حرکتـی متنوعی که جهت مراقبت از بیمار ضـروری اسـت، تبـدیل کننـد.

ارزش آمـوزش بـالینی ایـده آل در توسـعه فردی و حرفه ای، همچنین مهارتهای بالینی پرستاری غیر قابل انکار است به طوری که بسیاری از صاحب نظران آن را پایـه اصـلی آمـوزش پرسـتاری مـی داننـد. نتـایج بسیاری از مطالعـات، بیـانگر آن اسـت کـه شـکاف نسـبتاً عمیقــی در رونــد آمــوزش علمــی پرســتاری و مامــائی و عملکــرد بــالینی دانشــجویان وجــود دارد، بــه طوریکــه آموزشهای بالینی موجود، توانایی لازم را برای ابراز لیاقـت و مهارت بالینی به دانشجو نمی دهد.

هر چه آموزش بالینی پربارتر باشد، دانشجویان امروز پرستارانی کارآمـدتر برای فردا خواهند بود و جامعه ای سالم ارمغان پرسـتاران کارآمد است. در ایـن میـان وظیفـه دانشـکده هـای پرستاری، تربیت پرستارانی است کـه تـوان ارائـه خـدمات بالینی را بر اساس پیشرفت های علمی روز داشته باشند و با دانش کافی و مهارت بالینی بتواننـد نیـاز مـددجویان را برآورده سازند. لذا، بهتر است آمـوزش بـالینی و کـار میدانی مناسب و فوق العاده ای دریافت نمایند، تا بتواننـد مسائل را از سطح ملکولی تـا رفتـاری مـورد بررسـی قـرار دهند.

در مطالعه مروری عبدلی (۱۳۸۴) در تهـران کـه باهدف بررسی مفهوم کـار بـالینی از دیـدگاه دانشـجویان پرستاری انجـام شـده اسـت نتـایج نشـان داده کـه اکثـر دانشجویان سراسر جهان، کـار بـالین را عامـل مـوثری در درک ماهیت و قبول نقش پرستاری می دانند. وی معتقـد است توجه و اهمیت بیشتر به مسئله بالینی در پرستاری و آگاهی از مفاهیم و موانع و مشکلات آن، تـاثیر زیـادی بـر یادگیری دانشـجویان و قبـول نقـش حرفـه ای پرسـتاری توسط آنها دارد.

مطالعات مختلف نـشان داده اند وجود مشکلات متعدد مانع از دست یابی بـه ایـن اهـداف بـوده است. از جمله این مشـکلات مـی تـوان بـه نبـودن شـرح وظایف مشخص برای دانشجویان و مربیان، عدم تناسـب و هماهنگی بین مطالب دریافت شده و کاربرد آن در بـالین، کمبود امکانات رفـاهی و آموزشـی، عـدم همـاهنگی بین انتظارات پرسنل بخش با اهداف آمـوزش، نـا مناسـب بودن تعداد دانشجو با بیمار در بخشها، امکانـات ناکـافی و عــدم اســتفاده از وســائل کمــک آموزشــی، ارتبــاط نامناسب از سوی پزشکان، سرپرسـتاران و دیگر پرسـنل بـا دانشجو، نداشتن فرصت لازم برای انجام پروسـیژرهای استاندارد، نامناسب بودن شرایط و موقعیـت هـای بـالینی مطابق با اصول تئوری ، تنش در بـالین، عـدم وجـود معیار های ارزشی مناسب و یکنواخت جهـت دانشـجویان، عدم مهارت کافی مربی، نبودن اعتماد به نفس ، تـرس و اضطراب و آشفتگی در هنگام انجام کار بالین اشاره نمود.

بررسی مطالعات متعدد در جهـان نیـز بـه مشـکلات آموزش بالینی دلالت دارد، آنـان نیـز معتقدنـد کـه کـادر آموزشی و خدمات پرسـتاری، همـاهنگی لازم را ندارنـد و نیاز بیشتری برای بازنگری در آموزش بـالینی وجـود دارد. همچنین به وجود عواملی مانند بها ندادن به آمـوزش بالینی، در دسترس نبودن مربیان بالینی بـه تعـداد کـافی ، فقدان هماهنگی بـ ین دروس تئـوری و عملـی، امکانـات و عملکرد بیمارستان ها و عـدم تشـویق دانشـجویان اشـاره شده است.

پی نوشت: مجله سلامت و مراقبت