به گزارش “دانشجوآزاد” به نقل از خبرگزاری دانشجو – فردین آریش؛ سردار، قهرمان، اسطوره، ژنرال… برای او چه فرقی می کند؟ برای او که روستازاده است؛ و بی اعتنا به این لقب های جورواجور. برای او که متولد «قنات ملک» است؛ روستایی پنهان شده در میان کوه و دشت ها. روستایی «گمنام» مثل خودش که در آخرین روزهای زمستان به دنیا آمده و از نوجوانی بنّایی می کرده. کار خدا ۶۰ سال بعد همه دنیا از آن نوجوان روستایی حرف می زنند. از او که در چشم مردم بزرگ است و با لیاقت. همه دوستش دارند و به او افتخار می کنند. مردم به قهرمان های شان لقب های برازنده می دهند. او اما بزرگ تر از همه این لقب هاست. او بی زرق و برق است و ساده و بزرگ؛ او حاج قاسم است؛ حاج قاسم سلیمانی.

می گویند ما ایرانی ها «مرده کش و زنده پرست» هستیم. خودمان هم بارها بهم گفته ایم. همین که بزرگی را از دست می دهیم، یاد روزهای رفته می کنیم، برایش اشک می ریزیم و مویه می کنیم. می گویند ما ایرانی ها مردم قدرنشناسی هستیم. قدر داشته های مان را نمی دانیم. نوشداروی بعد از مرگ سهراب هستیم. سردار اما مثال نقض بازی های روزگار ماست. خط بطلانی بر این کلیشه های خودساخته. او اهل اظهار و خودنمایی نیست، اما مردم ناگهان او را کشف کردند، مثل مرواریدی پنهان در صدف. مردم او را پیدا کردند و حالا دلخوشند به همین خبرهای کوتاهِ گاه و بی گاهی که از او نقل می شود. او برای مردم حکم پهلوان را دارد؛ پهلوان زنده. اخوان می گفت: پهلوان زنده را عشق است.

در رسانه‌های غربی او را «شبح» لقب داده اند. او کابوس شب های غربی هاست. خواب شان را آشفته کرده. می گویند شبیه افسانه‌ها و اسطوره‌هاست. نابغه‌ای در مسائل استراتژیک و نظامی و امنیتی. غربی ها از او می ترسند. او را «چهره‌ای مرموز» نامیده اند، «قوی‌ترین مأمور مخفی در خاورمیانه»، «دشمنی که هم مورد تنفر و هم مورد تحسین است». آمریکایی ها به خطر حضورش در سوریه او را تحریم کرده اند. «روئل مارک گرچت»، از اعضای سابق سازمان سیا گفته بود: «قاسم سلیمانی بسیار سفر می‌کند… تکان بخورید… تلاش کنید او را بکشید». در واکنش به این خبر خیلی ها کمپین «من قاسم سلیمانی هستم» راه انداختند. او خار چشم دشمنان است و عزیز مردم. رسانه ‌های عراقی به او لقب «ژنرال بی‌سایه» داده اند. رهبر انقلاب او را «شهید زنده» خوانده اند.

او هویت بخش است و سترگ. برای مردم روستایش -که حالا به روستای شان افتخار می کنند- و برای مردم سرزمینش که احساس سربلندی می کنند. سردار معنای شعارهای امام است. تجلی «آمریکا هیچ غلطی نمی کند». او امید همه مسلمانان و مظلومان جهان است که دل شان به وجود او قرص است و محکم. برای همین بود که او با زبان عربی و لحنی ساده و صمیمی، به فرزندان یکی از نیروهای مردمی عراق پیام داد و به آنها گفت: «هر پدر و مادری بر گردن فرزندان خود حق بزرگی دارد؛ اما شما فرق می کنید چون پدرتان یک مجاهد است و زمان زیادی را در راه جهاد و در انتظار شهادت سپری کرده است.» به آنها گفت خوب درس بخوانند. گفت در این زمانه به متخصص نیاز داریم؛ متخصصان مجاهد.

اسطوره ها بر فراز تاریخ می نشینند، بر شانه غول ها. آنها سرنوشت تاریخ را عوض می کنند. آنها روح زمانه را می سازند، آینده را رغم می زنند و هیچ وقت از یادها نمی روند. آنها به جغرافیا و تاریخ معنا می دهند. ژنرال ها مصادره شدنی نیستند. ورای دسته بندی های سیاسی هستند. قهرمان ها بزرگ تر از جناح ها و احزاب و دسته ها آدم ها هستند. آنها فقط یک فرد نیستند. آنها تعیّن آرمان های یک ملتند، قهرمان روزهای سختی و رنج و تلخی، آنها متعلق به یک ملتند. حاج قاسم فقط یک فرد نیست. او «شخصیت» است. او هم روستایی است، هم ایرانی، هم شیعی و هم مسلمان؛ او سرباز خمینی است و سرادرِ همه آزادگان جهان.

او حالا ۶۰ ساله شده است، در روزگاری که غرب آسیا هنوز ناآرام است. سایه ی جنگ و ترس و ناامنی بر سر دنیا پاشیده شده. بیشتر بر سر غرب آسیای غمگین و تنها و دردکشیده. او حالا ۶۰ ساله شده و ژاپنی ها می گویند ۶۰ سالگی دوره نشاط و جوانی است. او زنده است و برقرار و استوار. وجودش برای همه دل گرمی است. بیشتر برای مردم مظلوم و جنگ دیده ی سوریه و عراق و یمن. روزی امام گفته بود: «تا ظلم و کفر هست مبارزه هست، و تا مبارزه هست، ما هستیم.» سردار، تعیّن این حرف است. ژنرال مرد مبارزه است. اسطوره، استمرار عدالت خواهی است. و چقدر ما انسان های خوشبختی هستیم که در روزگار او زندگی می کنیم؛ در روزگار قاسم سلیمانی.