به گزارش “دانشجو آزاد” به نقل از ایرنا؛ تاونز فیزیکدان و یکی از شهروندان ایالت کالیفرنیای جنوبی بود. در بهار سال ۱۹۵۱‏ زمانی که روی یکی از صندلی های پارک واشنگتن نشسته بود‏‏، ایده ساخت یک پرتو خالص نور با طول موج کوتاه و فرکانس بالا به ذهن وی خطور کرد.

تاونز برای عملی کردن ایده خود، در سال ۱۹۵۴‏ دانشجویانش را برای ساخت یک دستگاه maser تشویق کرد. این دستگاه، امواج مایکروویو را از طریق گسیل پرتوهای متمرکز تشدید می کرد.

چهار سال بعد تاونز و آرتور شاولو، برادر همسرش، نمونه دیگری از آن دستگاه را ساختند که می توانست به جای امواج پر انرژی مایکروویو، پرتوهای نور عادی را متمرکز و تشدید کند. این اختراع از طرف لابراتوارهای بل به عنوان لیزر به ثبت رسید.

در سال ۱۹۶۰ دانشمند دیگری به نام تئودو میمن به طور عملی پرتوهای لیزر را به نمایش گذاشت. اما چهار سال بعد تاونز جایزه نوبل فیزیک را به طور مشترک با دو دانشمند روسی به نام الکساندر پوکورو نیکولای باسو که هر دو ایده ساخت maser را مطرح کرده بودند،‏ به دست آورد.

تاونز استفاده از maser را در ستاره شناسی بنیان نهاد و با کمک همکاران خود‏، به اولین شخصی بدل شد که مولکول های پیچیده را در فضای بین ستارگان کشف و جرم سیاه چاله عظیم واقع در مرکز کهکشان راه شیری را اندازه گیری کرد.

وی مجموعه ای از تلسکوپ های مادون قرمز را بر اساس فناوری لیزر ساخت که در رصدخانه Mount Wilson واقع در حومه لس آنجلس نصب شدند و توانست ابعاد ستارگانی را که در اغلب تلسکوپ ها به شکل نقاط نورانی بودند‏، به دقت اندازه گیری کند.

تاونز در مقاله ای با عنوان همگرایی علم و دین به این نکته اشاره کرده است که این جهان بیهوده و عبث نیست و ما نیز نباید به پوچی زندگی بگذرانیم. همه چیز‏ حتی چیزی هایی که به نظر ما بی نظم هستند‏، از نظر یک دانشمند آشنا به ریاضی، دارای نظمی دقیق است.