به گزارش “دانشجوآزاد“؛ پروردگار عالم همه ما را در سایه لطفی بی حد وحصر آفرید و حکمت و تدبیر و عدالتش صحنه ای از حیات را برای بشریت رقم زد که در مقابل هر موجودی از جانب خداوند نه نقصی است و نه ظلمی.
غلبه ی رحمتش بر غضبش نقطه ی مشترک تمام کسانی است که مخلوق اویند. وقتی به خاطر محبتهای فراوان و بی دلیل و با دلیلش ، همچون ماه رمضانش که گویی ما را در بریز و بپاشی از جنس بهتربنها دعوت میکند ، وقتی یا گناه مبیخشد و یا ثواب و بهشت ، وقتی به خاطر یک لحظه کوتاه خلوت و مناجات با او ذائقه ما را چنان شیرین میکند که وصف حالمان را نمیتوانیم به زبان آوریم.
وقتی فرصتی به ما دست میدهد که به او بیشتر فکر میکنیم و یادمان میاید چقدر بزنگاه و پرتگاه بوده که نجاتمان داده، وقتی میبینیم که عزیزانی همچون امام علی علیه السلام را بر مسیرمان روشنایی میبخشد تا راه را گم نکنیم، تا با صدایش بهتر شنیده شویم و با کلامش بهتر حرف بزنیم و با خصایصش بهتر بشویم و با یاری دستانش بالاتر بیاییم و بهتر دیده شویم و در نهایت شفیعمان بشود و ما را از آتش گناهانمان برهاند.

وقتی ضربت و شهادتش با شبهای قدرمان مقارن میشود و رازهای قدر بیشتر و بیشتر میشود به یاد چه میافتیم؟اما برای ما شاید همین که بتوانیم واسطه قرار دادن مولایمان را به خوبی برای خود میسر کنیم، کار بزرگی کرده ایم.
همه ی اینها بماند که بزرگترین بزرگی را خداوند آنجا دارد که سه شب را طلایی رنگ نموده و فرصت توبه و استغفار و بخشش را افزون میکند و همه را میخواند که شاید تا آخرین لحظات یک نفر هم شده برگردد و محروم نماند و جای بسی شگفتی است که خدای حکیم و توانمند که همان خدای بی نظیر ویکتای ماست، بندگانش در شب تعیین سرنوتشان دعوت میکند و به همه ی آنها توان دعا و دخیل بودن در سرنوشتشان را میدهد.
او که خود بر همه امور تواناست، اما شدت مهربانی اش عاملی است که این همه به ما بها میدهد و ما اگر درست خودمان را و جایگاهمان را و حتی برای ساعتی او را خوب میشناختیم و آنگونه که معصوم فرموده است، اگر میزان فضل و محبت خدا را در حقمان میدانستیم هیچگاه سر از سجده بر نمیداشتیم، و افسوس که گویا شناختی برایمان حاصل نشده است که کوتاهترین توقف زندگیهایمان ، در سجده هایمان است و این در حالی باعث شرمندگی است که مولایمان را در سجده ضربت میزنند، و چه زیبا لحظه ی عروجی برای وصالش بوده است.
اکنون که ما هستیم و شبهای قدر پیش رویمان ، بیایید برای خودمان و همه بندگان مثل خودمان دعا کنیم و از بابت خودمان و همه کسانی که مثل ما هستند از خداوند عذر خواهی کنیم و اقرار کنیم که ما شرمنده ایم و مثل همیشه محتاج تواییم و شاید اگر این همه مهربان نبودی ، ما هم این همه…
ص.رضایی