به گزارش “دانشجوآزاد” این روزها؛ اکثر افراد اکانتهای اینستاگرامی دارند و روزی نیست که عکسهای چشم درآرِ؛ “من و عشقم در کافی شاپ”، “کنار تو درگیر آرامشم”، “یک شام عالی با یک همسر بی نظیر” و از این دست پستها را در اینستاگرام دوست و فامیل و آشناهایمان نبینیم! و نمی دانم آیا این نمایش خوشبختی ها در زندگی واقعی هم لمس می شود؟ یا تنها نمود آن در پیجهای مجازی است؟

آیا اگر در کنار همسرت درگیر آرامش باشی و از با او بودن در رستوران و کافی شاپ و پارک و مسافرت لذت ببری درگیر لحظه می شوی یا در فکر عکس گرفتن و انتشارش در اینستاگرام و لایک گرفتنی؟

به گمانم اینستاگرام چشم و همچشمی را بیش از پیش دامن زده و امروز افراد بیش از اینکه اعضای جامعه و دنیای حقیقی باشند عضوی از پیج های مجازی شده اند و به جای تمرکز به داخل خانه و خانواده خود و فراهم آوردن محیطی آرام و لذت بخش برای خانواده و چشیدن طعم خوشبختی تنها به فکر این هستند که چشم جاری و خواهرشوهر و دخترخاله را درآورند و جالب‌تر اینکه در این میدان زنان گوی سبقت را از مردان  ربودند و گاها هم با در دست داشتن اکانت های همسرانشان پست های عاشقانه برای خود می گذارند و کمبودهای زندگی حقیقی را در فضای مجازی جستجو می‌کنند!

عمید خطیبی در گفتگو با “دانشجوازاد” با اشاره به ویژگی های روانی افرادی که بیش از حد معقول از فضای مجاز استفاده می کنند اظهار داشت: کسانی که در فضای مجازی هستند مقداری توهم محبویت و روابط مجازی پیدا می کنند یعنی شخص روابط مجازی که با افراد دارد را با روابط واقعی یکی می بیند و یک توهمی از محبوبیت در آن ایجاد می شود ولی مطالعات نشان داده این مساله اصلا واقعیت ندارد که افرادی که فالورهای بیشتری دارند یا لایکهای بیشتری می گیرند لزوما محبوبیت خاصی در دنیای واقعی داشته باشند.

امروز متاسفانه زندگی هایمان به گونه ای شده که “توش خودمون رو کشته بیرونش مردم رو” وهمین است که همزمان با افزایش آمار پیجهای مجازی آمار طلاق زوج ها هم بالا میرود وبه ناگاه خوشبختی های مجازی به طلاق های حقیقی ختم میشود وکاش علاج واقعه قبل از وقوع کنیم واز امروز تصمیم بگیریم به جای اینکه برای مردم زندگی کنیم کمی برای خود وخانواده ی خودمان زندگی کنیم به امید خوشبختی های حقیقی حتی بدون نمود آن در پیجهای مجازی….

هاله اسدی