به گزارش “دانشجوآزاد” به نقل ازسیمرغ:

یک گفتگوی جالب و خواندنی با مهرداد صدیقیان پیرامون استایل و شیک پوشی

یک مهرداد صدیقیان قبل از سال ۸۶ و یک مهرداد صدیقیان بعد از سال ۸۶ داریم. لایف استایلت قبل و بعد از این اتفاق چقدر تغییر کرد؟

در واقع این حس کانون توجه بودن، از قبل، البته در اشل کوچک‌تر، در من وجود داشت. به دلیل این‌که همان‌طور که گفتم، در مدرسه کارهایم دیده می‌شد. وقتی اول دبیرستان بودم، رئیس شورای دانش‌آموزی شدم. مثلا تصمیم می‌گرفتیم توی سیستم‌های دانش‌آموزی چه کارهایی کنیم. البته این‌ها یک جور سرگرمی بود. منظورم این است که من در اشل کوچک‌تر همیشه این توجه بهم بوده است، که باز این را یک هدیه الهی درنظر می‌گیرم. اما این اتفاق بعدها و بعد از سال ۸۶  اشلش گسترده‌تر شد. برای همین تغییر آن‌چنانی در اخلاق و رفتار من به وجود نیاورد. ولی در زندگی‌ام خیلی تغییر به وجود آورد و همه چیز عوض شد. به قول شما لایف استایلم کلا تغییر کرد. حالا دیگر همه چیز بستگی به سینما دارد. سینما به حدی وقت من را پر کرد که با این‌که دوست داشتم بروم دانشگاه و این رشته را از نظر تئوری هم قوی کنم، ولی واقعا سینما اجازه این کار را به من نداد. بعد از دیپلم نتوانستم درس بخوانم. به نظرم تنها زیانی که سینما به من زد، همین است.

این‌که می‌گویم لایف استایلت تغییر کرده یا نه، منظورم این است که قبل از  سال ۸۶ موقع رانندگی  ممکن بود از چراغ قرمز رد بشوی، ولی الان احتمالا این کار را نمی‌کنی، چون مردم تو را می‌شناسند. این تاثیر را می‌گویم. شهرت چقدر رفتارت را تغییر داده است؟

بله، کاملا حرفتان درست است. ما ناچاریم طوری رفتار کنیم که در جامعه قابل قبول باشد. من نمی‌توانم آزادانه هرکاری دلم می‌خواهد انجام دهم، هرچه دلم می‌خواهد بپوشم و هرطور که دلم می‌خواهد رفتار کنم. مثلا من نمی‌توانم در رستوران بلند بخندم، نمی‌توانم هرجایی که بقیه می‌روند بروم و… خب این موضوع کاملا یک چهارچوب برای زندگی من تعریف کرده که دقیقا همان لایف استایل من است که تغییر کرده.

مهراد صدیقیان – عکس شماره ۱

نوع لباس دغدغه همیشگی ت است، یا فقط برای مراسم‌ مهم؟

من به‌خاطر شغلم ناچارم همیشه سعی کنم که خوب لباس بپوشم. یک موقع‌هایی هم حوصله‌اش را ندارم، یا وقتش را ندارم. اما همیشه سعیم را می‌کنم تا خوش‌لباس باشم.

برند و اسم چقدر برایت مهم است؟

اصلا مهم نیست. واقعا اهمیت اصلی را طرح لباس دارد و این‌که چقدر روی تن من می‌نشیند و در کلیتش چه اتفاقی می‌افتد. واقعا برایم مهم نیست که یک برند مثلا اروپایی باشد یا ایرانی. اتفاقا بیشتر ترجیح می‌دهم ایرانی باشد. به دلیل این‌که در این اقلیم لباسی که طراحی می‌شود، قطعا بیشتر جواب می‌دهد.

نگرانی های زندگی‌ات چیست؟

در واقع مهم‌ترین دغدغه و نگرانی‌ام در این روزها و در این دوره زندگی‌ام سلامتی جسمی و روحی اطرافیانم است. همیشه برایم مهم است که خانواده و دوستانم سلامت باشند. روی این موضوع خیلی تاکید دارم و همیشه مثل مبصرهای کلاس حواسم هست که اطرافیانم چه کار می‌کنند، چه می‌خورند، یا چه حرکاتی انجام می‌دهند که می‌تواند روی سلامتی‌شان تاثیر داشته باشد. یک‌سره دارم همه را کنترل می‌کنم. حالا شاید گاهی برای اطرافیانم کمی هم اذیت‌کننده باشد، اما واقعا این نگرانی در من وجود دارد و نمی‌دانم از کجا می‌آید.

ست کردن و ‌هارمونی لباس چقدر برایت مهم است؟

درواقع لباس پوشیدن در دنیا به سمتی رفته که الان دیگر مسئله ست کردن نیست. یعنی اگر یک شلوار آبی پوشیده‌ایم، حالا حتما پیراهن آبی یا کت آبی هم بپوشیم. اصلا ماجرا این نیست. مسئله این است که در پکیج کلی ترکیب کلی لباس با هم چشم‌انداز خوبی داشته باشد.

وقتی وارد یک فضایدجدید می شوی، اولین چیزی که توجهت را جلب می‌کند، چیست؟

من در هر فضایی که وارد می‌شوم، تابلوها همیشه اولین چیزی هستند که چشم من را می‌دزدند. تابلوی عکس و تابلوی نقاشی روی دیوار برایم خیلی جذابیت دارد، به‌خصوص تابلوی نقاشی. به نظرم یک فضای بسته را یک تابلوی نقاشی می‌تواند زیباتر کند.

مهراد صدیقیان – عکس شماره ۲

لباس یا آکسسوار خاصی در کمدت هست که همیشه همان مدل و طرح را، حالا شاید با رنگ‌های مختلف، بخری؟

من عاشق کفشم. کفش خیلی برایم مهم است. حالا از هر نوعش. مثلا می‌تواند رانرز باشد، کفش ورزشی، کفش اسپرت یا کفش‌های کلاسیک. اصولا کفش خیلی دوست دارم و بیماری خریدن کفش دارم.

برای خرید لباس نظر اطرافیان چقدر برایت مهم است؟ نظر دیگران رویت تاثیر می‌گذارد، یا نه همان چیزی را که خودت دلت بخواهد، می‌خری؟

نظر اطرافیانم را با احترام گوش می‌کنم. اما واقعیت این است که حتی اگر موقع خرید کردن کسی همراهم باشد، هیچ تاثیری در انتخاب من ندارد. وقتی یک لباس را می‌پوشم و امتحان می‌کنم، اگر خودم دوستش نداشته باشم، یا حس خوبی به من ندهد، امکان ندارد آن را بگیرم. برعکس اگر لباسی را دوست داشته باشم و کسی به من بگوید این لباس خوب نیست، باز هم تاثیری ندارد.  اتفاقا من آدمی هستم که در همه کارهایم مشورت می‌کنم و از همه نظرخواهی می‌کنم و معمولا بدون مشورت کاری را انجام نمی دهم. اما در مسئله لباس خریدن اصلا مشورت‌پذیر نیستم. معمولا با برادرم می‌روم برای خرید که ایشان هم یک موقع‌هایی اعمال نظر می‌کنند. اما درواقع  من خیلی گوش نمی‌کنم.

چقدر برای لباس هزینه می‌کنی؟

معمولا لباس برایم چیز مهمی است، همان‌طور که اول مصاحبه هم گفتم. بنابراین تا حدی که معقول باشد، سعی می‌کنم اگر لباس خوب و قشنگی می‌بینم، بخرم. خیلی عجیب و غریب هزینه لباس نمی‌کنم، اما سعی می‌کنم همیشه روی این موضوع دقت داشته باشم.

مهراد صدیقیان – عکس شماره ۳

چقدر به تناسب فیزیکی ت اهمیت می‌دهی؟

برای من خیلی مهم است که اندامم همیشه درست باشد. چون به نظرم صورت و اندام یک بازیگر ابزار او هستند و باید همیشه درست و آماده باشند که بازیگر بتواند به‌خوبی از آن‌ها استفاده کند و در نقش‌های مختلف بتواند تغییرشان بدهد. بنابراین چیزی که می‌تواند به این قضیه کمک کند، تغذیه و ورزش است.

خوش‌تیپ‌ترین آدمی که می‌شناسی (می‌تواند چهره مطرح ایرانی یا خارجی باشد)، چه کسی است؟

از نظر من (که البته فکر می‌کنم نظر میلیون‌ها آدم دیگر در کره زمین هم باشد) خوش‌تیپ‌ترین و خوش‌لباس‌ترین آدمی که می‌شناسم، دیوید بکام، فوتبالیست سابق انگلیسی و مدل تبلیغاتی حال حاضر کل دنیاست که فکر می‌کنم جدیدا به حرفه بازیگری هم جذب شده است و می‌خواهد در فیلم آقای گای ریچی بازی کند. به نظر من بکام خیلی خوش‌لباس و خوش‌استایل  است. خیلی خوب استایل خودش را می‌شناسد و طبق آن لباس می‌پوشد و باهوش عمل می‌کند. در زمینه استایل، او مرجعی برای طراحان لباس و طراحان دنیاست که این خودش یک هنر است.

به نظرت نشانه های خوش‌تیپی چه چیزهایی است؟

خیلی مواقع دیده‌ام که بعضی‌ها لباس‌های خیلی گران تنشان است، اما اصلا لباس‌های قشنگی نیست، یا نتوانسته‌اند متناسب با استایل خودشان آن لباس‌ها را انتخاب کنند. به نظرم چیزی که یک آدم را خوش‌تیپ می‌کند، سلیقه است، نه پول و نه حتی قیافه و اندام.  اگر یک آدمی به‌فرض از نظر عموم جامعه هیکل خوبی نداشته باشد، اما با سلیقه لباس بپوشد، می‌تواند خوش‌تیپ به نظر بیاید. سلیقه و هوش خیلی مهم است و اصلا ربطی به پول‌دار بودن و لباس گران خریدن ندارد. کما این‌که خیلی از آدم‌های اطرافمان را در شهر می‌بینیم که آدم‌های ثروتمندی هستند، اما لباس پوشیدنشان خیلی بد است.