به گزارش “دانشجو آزاد” به نقل از “ایسنا”؛ در تولید این نانو دارو از پلیمرهای زیست سازگار و زیست تخریب پذیری استفاده شده که سمیت حامل دارو را کاهش داده است.نانو داروی ساخته شده در درمان تومور سینه در مدل حیوانی موفق بوده است.

در طول دهه گذشته، با توجه به نتایج بالینی نسبتا موفق، میسل های پلیمری به عنوان یک سیستم قابل اعتماد برای حمل دارو، به ویژه برای مواد دارویی آبگریز گزارش شده است، این مواد به دلیل اندازه کوچک خود، تجمع بالای دارو را در بافت تومور، از طریق افزایش نفوذ امکان پذیر کرده است.

همچنین ظرفیت بارگیری بالا، زمان گردش طولانی در جریان خون، رها شدن آسان و هدفمند دارو در کنار حفظ اثر درمانی، از دیگر مزیت های میسل های پلیمری به شمار می رود.

به گفته دکتر فرید عابدین درکوش، در این کار تحقیقاتی نیز یک سامانه میسلی با استفاده از پلیمرهای زیست سازگار و زیست تخریب پذیر مشتمل بر هیالورونیک اسید و فسفولیپیدها، جهت دارو رسانی مواد کم محلول در آب ساخته شده و خصوصیات فیزیکی و شیمیایی آن مورد بررسی قرار گرفت،در ادامه از این سامانه میسلی در راستای دارو رسانی هدفمند داروی پاکلی تاکسول، جهت درمان تومور سینه در مدل های حیوانی، استفاده شد.

نتایج این تحقیق نشان دهنده افزایش کارایی دارو در درمان این دسته از سرطان است، ضمن اینکه می تواند باعث کاهش عوارض جانبی دارو نیز شود.

این محقق در ادامه با اشاره به سایر کارایی های این نانوسامانه افزود: نتایج حاصل از این پژوهش نشان دهنده توانایی بالای این سامانه میسلی در افزایش میزان انحلال داروی پاکلی تاکسول بود، استفاده از میسل ها درساختار این سیستم دارو رسانی، نیاز به استفاده از ترکیب نه چندان ایمن موسوم به کرومفر را در فرمولاسیون این دارو مرتفع سازد، همچنین ارزیابی توانایی این سامانه میسلی در دارورسانی هدفمند به سلول های سرطانی نشان دهنده عملکرد موفق آن و نیز ایجاد اثرات درمانی بیشتر در مقایسه با شکل آزاد دارو بود.

لازم به توضیح است که هر دو پلیمر استفاده شده در ساخت نانوحامل از مواد زیست سازگار و زیست تخریب پذیر هستند که نگرانی سمیت سلولی را به عنوان یک حامل دارویی برطرف می کنند. همچنین وجود هیالورونیک اسید درسطح (پوسته) سامانه میسلی باعث هدفمند سازی فعال آن در رهاسازی دارو می شود.

از سوی دیگر به نظر می رسد وجود ساختار فسفولیپیدی در هسته این سامانه نوین، علاوه بر افزایش پایداری میسل باعث افزایش محصور سازی داروهای آب گریز شده است.

دراین تحقیق، با استفاده از طراحی آزمایش ها و با توجه به عوامل دخیل در ساخت سامانه های میسلی، بهینه ترین میسل از نظر اندازه و میزان محصور سازی دارو به دست آمده است.

میسل های بهینه شده برای انجام سایر آزمایشات برون تنی شامل آزمون های پایداری، سمیت سلولی، جذب سلولی، فلوسیتومتری (Flow_cytometry) و همچنین مطالعاتی درون تنی شامل توزیع درون تنی میسل ها درمدل حیوانی (Rat) و نیز کارایی درمان در موش های مبتلا به تومور سینه مورد ارزیابی قرار گرفته اند.

براساس نتایج، رهاسازی دارو از سامانه میسلی بهینه حدود ۳۴ ساعت به طول انجامید، مطالعات پایداری سامانه میسلی نشان دهنده پایداری مناسب فیزیکی و شیمیایی میسل ها در طول مدت زمان شش ماه بود.

این در حالی است که مطالعات سمیت سلولی نشان دهنده اثربخشی بیشتر سامانه میسلی حاوی دارو نسبت به داروی تنها بر روی رده سلولی سرطان سینه بود.

این تحقیقات از همکاری دکتر فرید عابدین درکوش، دکتر رسول دیناروند، دکتر محسن امینی اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران و دکتر ابراهیم سعادت دستیار تخصصی فارماسیوتیکس این دانشگاه حاصل شده که نتایج آن در مجله ی Journal of Applied Polymer Science منتشر شده است.