به گزارش “دانشجو آزاد” به نقل از ایسنا؛ فیروزه اصغری، بااشاره به بررسی رضایت شغلی اعضای هیات علمی در ایران گفت: این مطالعه در خصوص موضوع رضایت شغلی بیش از ۸۳۰۰ عضو هیات علمی است که در بیش از ۶۰ دانشگاه در تهران و شهرستان، متشکل از دانشگاه های دولتی وزارت علوم، دانشگاه های علوم پزشکی وابسته به وزارت بهداشت، واحدهای تهران و شهرستان دانشگاه ازاد فعالیت می‌کنند.

وی خاطرنشان کرد: رضایت شغلی اعضای هیات علمی نقش قابل ملاحظه ای در بازدهی، بهره وری و عملکرد دانشگاه ها و موسسات و مراکز پژوهشی دارد و بی توجهی به آن، اثرات نامطلوبی بر نظام آمورشی و پژوهشی کشور خواهد گذاشت. از طرف دیگر، گسترش کمی آموزش عالی و چالش های پیش روی آن مساله کیفیت زندگی اعضای هیات علمی و رضایت شغلی آنها را در کانون توجه قرار داده است. این موضوع دست مایه پژوهش های زیادی در سال های اخیر شده است. به همین دلیل برای استفاده از نتایج مطالعات انجام شده با هدف بهبود، ارتقا و اثربخشی نظام آموزش عالی و جامعه دانشگاهی درایران اقدام به انجام این پژوهش شد.

وی افزود: در این مطالعه ضمن بررسی شاخص های موثردر رضایت و نارضایتی شغلی اعضای هیات علمی، پیامدهای ناشی از عدم توجه به رضایت شغلی اعضای هیات علمی مورد توجه قرار گرفته است. ضمن اینکه پیشنهادهایی نیز برای بهبود وضعیت موجود از زبان خود اعضای هیات علمی مطرح شده است که در گزارش نهایی این پژوهش قابل مطالعه است.

عضو هیات علمی پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، خواسته های اعضای هیات علمی را دارای ابعاد مختلفی دانست وگفت: به عنوان مثال، توجه به ارتقای کیفیت آموزش در دانشگاه ها و کیفیت پژوهش از شاخص های مورد توجه اعضای هیات علمی بوده است که در بسیاری از مطالعات مورد بررسی به آنها اشاره شده است. مواردی مانند حقوق و مزایا، فراهم کردن شرایط ارتقا و پیشرفت، داشتن استقلال و اختیار در اداره دانشگاه ،مشارکت در تصمیم گیری ها، تامین تسهیلات وامکانات رفاهی و … از شاخص هایی است که مورد توجه اعضای هیات علمی بوده است. البته راهکارهایی هم برای دستیابی به رضایت شغلی اعضای هیات علمی نیز در چهار سطح مدیریتی، سیاسی، علمی، حرفه ای و اقتصادی بیان شده است که به طور مفصل در گزارش پژوهش آمده است.

اصغری در ادامه با بیان اینکه در گزارش این طرح به طور مفصل به عواملی که موجب افزایشی شغلی می شود ،اشاره شده است. اما مواردی هم بوده که توسط اعضای هیات علمی به اجمال و گذرا بیان شده و به اندازه کافی به آن پرداخته نشده است، خاطرنشان کرد: به عنوان مثال، «شاخص تسهیلات اعضای هیات علمی» که موضوع بسیار بااهمیتی برای اعضای هیات علمی است و باید جزییات آن، بیشتر توسط مسئولان مورد توجه قرار گیرد.

وی افزود: اخیراً به دلیل بیماری یکی از نزدیکان که از اعضای هیات علمی یکی از دانشگاه های دولتی است، روزهایی را در بیمارستان های مختلف تهران سپری کردم و از نزدیک با مشکلات درمانی اعضای هیات علمی آشنا شدم. اعضای هیات علمی ایران، حتی به واسطه کارت علمی شان، از کمترین حق برای پذیرش در یک بیمارستان برخوردار نیستند. به بیان بهتر، استاد دانشگاهی که مانند بعضی بیماران قادر به متوسل شدن به نگهبان و پرستار و دکتر کشیک برای اختصاص یک تخت در بیمارستان نیست، باید بالاجبار در وضعیت اورژانسی رنج انتقال از بیمارستانی به بیمارستان دیگر را به امید مداوا تحمل نماید؛ درچنین شرایطی وقتی یک استاد دانشگاه از حداقل خدمات اجتماعی به عنوان یک استاد دانشگاه برخوردار نیست چگونه می تواند احساس رضایت کند؟

عضو هیات علمی پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، تاکید کرد: همان گونه که در بخش نهایی گزارش اشاره شده است، وزارت علوم باید تمهیداتی برای ارتقا سلامت و درمان اعضای هیات علمی فراهم کند. از وزیر علوم تقاضا می کنم با همکاری وزارت بهداشت در اسرع وقت مراکز درمانی ویژه ای را به اعضای هیات علمی اختصاص دهند؛ البته وزارت علوم برای خرید یا تاسیس این مراکز درمانی از جمله «بیمارستان های ویژه اعضای هیات علمی» از کمک خود اعضای هیات علمی هم می تواند استفاده کند.

وی با بیان اینکه وزارت علوم با همکاری وزارت بهداشت می تواند تسهیلات ویژه ای را در بیمارستان ها و مراکز درمانی به اعضای هیات علمی اختصاص دهد اظهار داشت: به عنوان مثال، کارت اعضای هیات علمی مبنای سرعت در پذیرش بیمار در مراکز درمانی قرار گیرد یا تعداد معدودی تخت در هر بیمارستان ویژه استفاده اعضای هیات علمی در نظر گرفته شود تا اعضای هیات علمی به ویژه در وضعیت اورژانس سرگردان بیمارستان های مختلف نشوند.

وی تاکید کرد: پیشنهاد دیگر در کنار راه اندازی بیمارستان و مراکز ویژه درمانی اعضای هیات علمی ؛ تهیه «شناسنامه سلامت ویژه اعضای هیات علمی» با همکاری دانشگاه ها و موسسات و مراکز پژوهشی و دستگاه های ذی ربط پیشنهاد دیگری در جهت ارائه تسهیلات به اعضای هیات علمی است. به این معنا که هر عضو هیات علمی از طریق مراجعه به مراکز درمانی معرفی شده توسط دستگاه متبوع اقدام به انجام معاینات و آزمایش های لازم و درج آن در دفترچه مربوط به خود نماید؛ به نحوی که این دفترچه نشان دهنده وضعیت سلامت، نوع بیماری، داروهای مصرفی و …خواهد بود.

به گفته وی، همراه داشتن این دفترچه یا همان «شناسنامه سلامت» به اعضای هیات علمی کمک خواهد کرد تا در جریان یک حادثه یا بیماری ناگهانی، پزشک معالج به سرعت در جریان وضعیت و تاریخچه پزشکی بیمار قرار گیرد و اقدامات درمانی را سریع تر آغاز نماید. اطلاعات مندرج در این دفترچه، در صورت تاسیس مراکز درمانی ویژه اعضای هیات علمی، می تواند قابل دستیابی و جست و جو در سیستم کامپیوتری تمامی بیمارستان های تحت پوشش باشد. این اقدام ضمن تسهیل اقدامات پزشکی از اتلاف وقت و مشکلات روحی و جسمی بیشتر اعضای هیات علمی جلوگیری خواهد کرد.

عضو هیات علمی پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، در پایان خاطرنشان کرد: با توجه به نقش استادان در تربیت نسل آینده و ضرورت توجه به فراهم کردن تسهیلات لازم به منظور آسودگی خاطرشان، وزارت علوم، دستگاه های ذی ربط، دانشگاه ها و موسسات پژوهشی باید برای ایجاد تسهیلات بیشتر برای آنان و ارائه خدمات اجتماعی مطلوب به آنان تلاش نمایند. بهبود زندگی اعضای هیات علمی منجر به بهبود و ارتقای کیفیت کار اعضای هیات علمی و در نتیجه، ارتقای آموزش عالی به عنوان یکی از ساختارهای موثر در توسعه اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی کشور خواهد شد.