به گزارش دانشجو آزاد: از مقر سازمان ملل در نیویورک، مراسمی باشکوه برگزار شد که در آن صندلی‌ها با تمام ظرفیت خود حضور داشتند، اما انسان‌ها ترجیح دادند نقش تماشاچیان غایب را ایفا کنند. بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، با نقشه‌ای در دست و اعتماد‌به‌نفسی که فقط در جلسات روان‌درمانی دیده می‌شود، پشت تریبون رفت تا جهان را از خطراتی آگاه کند که ظاهراً فقط خودش و چند صندلی پلاستیکی از آن مطلع‌اند.

سخنرانی با لحنی آغاز شد که بیشتر به پرده‌ی سوم نمایش «انکار و انزوا» شباهت داشت؛ مونولوگی پرشور برای حضوری بی‌صدا. نتانیاهو با اشاره به نقشه‌ای که ایران را در مرکز جهان و خودش را در مرکز کهکشان قرار داده بود، گفت: «ما تنها نیستیم»—جمله‌ای که صندلی‌ها با سکوتی سنگین تأیید کردند، یکی از صندلی‌ها بعداً در مصاحبه‌ای اختصاصی گفت: «من فقط برای حفظ تعادل نشستم، نه برای تأیید.»

در لحظه‌ای که نخست‌وزیر اسرائیل به «دستاوردهای امنیتی» اشاره کرد، دیپلمات‌ها با هماهنگی‌ای که بیشتر به باله سیاسی شبانه شبیه بود، سالن را ترک کردند. برخی با قدم‌های آهسته، برخی با نگاه‌هایی که انگار می‌گفتند «ما هم نقشه داریم، ولی برای خروج»، و یکی با لبخندی که احتمالاً برای عکس پروفایل لینکدینش بود.

در بیرون ساختمان، جمعی از معترضان با پلاکاردهایی چون «صندلی‌ها هم خسته شدند»، تجمع کرده بودند. یکی از معترضان با بلندگو فریاد زد: «ما اینجا هستیم چون داخل، فقط صداست؛ نه گوش، نه دل.» گزارش‌ها حاکی‌ست که یکی از صندلی‌ها از پنجره سالن خم شد و گفت: «ما هم دل داریم، ولی پیچ‌هامون بسته‌ست.»

شنیده‌ها حاکی‌ست که نتانیاهو مسیر پروازش را تغییر داده تا از آسمان فرانسه عبور نکند؛ چون حتی ابرها هم ممکن بود او را بازداشت کنند. او از مسیر جایگزین آمد، اما ظاهراً نتوانست از مسیر انزوای جهانی فرار کند. یکی از ابرها در گفت‌وگویی غیررسمی به خبرنگار ما گفت: «ما فقط باران می‌باریم، ولی بعضی‌ها طوفان‌اند.»

انتهای پیام/سوده پاکاری