به گزارش “دانشجوآزاد” دکتر حمیدرضا غفوری در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: جامعه دانشگاهی از دولت انتظارات چندان بالایی ندارد؛ حداقلِ توجه به دانشگاه‌ها به‌خصوص دانشگاه‌های مناطق محروم یکی از این انتظارات است.

وی افزود: سیاست‌های وزارت علوم در راستای تقویت دانشگاه‌هایی است که به اصطلاح به آن‌ها “دانشگاه‌های برخوردار” می‌گوییم؛ اگرچه این دانشگاه‌ها نیز از نظر جذب امکانات هنوز تا ایده‌آل‌های واقعی خود فاصله زیادی دارند، اما به‌طور نسبی امکانات این دانشگاه‌ها از دانشگاه‌های مناطق محروم بهتر است.

این عضو هیأت‌علمی دانشگاه شهید چمران اهواز ادامه داد: سیاست‌گذاران دولت در گذشته ثابت کرده‌اند که توجه کافی به دانشگاه‌های مناطق محروم ندارند. چند دانشگاه شناخته‌شده در کشور وجود دارد که بر اساس اعلام دولت، به‌دلیل امتیازات علمی و پژوهشی، این دانشگاه‌ها بازهم موردحمایت ویژه قرار می‌گیرند. از ۱۰ دانشگاهی که قرار بود مورد حمایت ویژه قرار بگیرند، هفت دانشگاه در تهران هستند.

غفوری افزود: این کار مانند پول دادن به ثروتمندان است. دانشگاهیانی که در مناطق محروم، نقاط بد آب‌وهوا و با امکانات کم فعالیت می‌کنند، شایسته توجه بیشتر هستند. در گذشته تفاوت زیادی میان دریافتی همکاران ما در مناطق محروم مانند خوزستان و مناطق برخوردارتر مانند تهران وجود داشت. شاید حتی دریافتی این افراد حدود ۱٫۹ برابر بیشتر بود.

وی ادامه داد: امروز این دریافتی تقریباً یکسان شده است و با این کار هیچ انگیزه‌ای برای اعضای هیأت‌علمی باقی نمی‌ماند تا در چنین مناطقی خدمت کنند. توجه دولت نباید تنها به دانشگاه‌های مرکز و برخوردار کشور باشد؛ ما انتظار داریم دولت دانشگاه‌های ضعیف‌تر را تقویت کند تا وارد رقابت با دانشگاه‌های برتر شوند.

این عضو هیأت‌علمی دانشگاه شهید چمران اهواز با اشاره به راهکارها برای کارآفرین‌شدن دانشگاه‌ها، تصریح کرد: برخی برنامه‌ها باید از سوی دانشگاه طراحی شود و برخی برنامه‌ها نیز باید از سوی مجموعه‌های خارج از دانشگاه تعریف شوند. دانشگاه باید نیازهای جامعه خود را در بحث صنعت، خدمات و … شناسایی کند و رشته‌ها و ظرفیت‌های خود را با این نیازها تنظیم کند.

غفوری گفت: از سوی دیگر صنایع، سازمان‌ها و دستگاه‌ها که به‌نوعی وابسته به تولید دانشگاه یعنی نیروی انسانی تربیت‌یافته در دانشگاه هستند، باید در رفع نیازهای دانشگاه مشارکت کنند؛ چراکه بودجه‌های دولتی واقعاً کفاف هزینه‌های دانشگاه را نمی‌دهد.

وی تصریح کرد: در همه دنیا صنایع و سازمان‌ها به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم در تأمین هزینه‌های دانشگاه‌ها مشارکت می‌کنند. مشارکت مستقیم یعنی به‌طور مثال ساخت آزمایشگاه، ساختمان‌های موردنیاز و مشارکت غیرمستقیم یعنی این صنایع کارهای پژوهشی خود را به دانشگاه‌ها بسپارند. با این کار صنعت به نیازهای پژوهشی خود و دانشگاه نیز به نیازهای زیرساختی خود می‌رسد.