به گزارش “دانشجو آزاد” به نقل از خبرنامه دانشجوییان:در خلال مذاکرات هسته ای همواره مقامات عالی رتبه کشوری بارها بر این مسأله تأکید داشته اند که ما نسبت به غرب خوشبین نیستیم و یا اینکه غربی ها بد عهد و بد معامله هستند و… قطعا چنین دیدگاهی نمی تواند ناشی از یک توهم یا صرفا تحلیلی مغرضانه و برآمده از منافع شخصی و حزبی باشد؛ بلکه این رویکرد ریشه در واقعیت هایی دارد که مستند به رفتار شیطنت آمیز غربی ها علیه دیگران به ویژه مردم ایران در طول تاریخ است.

یکی از مقاطع حساسی که ملت ایران با سربلندی هر چه تمام آن را پشت سر گذاشته اند هشت سال جنگ تحمیلی بود که اگر بگوییم دست کمی از یک جنگ جهانی نداشت گرافه نگفته ایم؛ چرا که ما عملا با ۸۰ کشور جهان به صورت مستقیم و غیرمستقیم در حال مقابله بودیم.

اینکه مردم ایران چه هیزمِ تری به کشورهای حامی رژیم بعث صدام حسین فروخته بودند در فرصت دیگری باید به آن پرداخت اما آنچه که مهم است و به موضوع ما مربوط است بیان شاهد مدعای بد عهدی و بد معامله بودن ۵+۱ دردنیای سیاست است.

یکی از این کشورها که مواضع او بر حسب منافع و شرایطش نسبت به ایران فراز و فرود زیادی داشته، کشور فرانسه بوده است که کمک های مالی و تسلیحاتی و حمایت های رسانه ای این کشور از رژیم بعثی عراق بر کسی پوشیده نیست. اما چرا نباید نسبت به این کشورها خوش خیال بود؟ و به عبارتی این دیوار بلند بی اعتمادی ریشه در کجا دارد؟

بدیهی است که نقش و مواضع فرانسه پیرامون موضوعات زیر قابل تأمل و بررسی است: اسلام هراسی، ۱۸ تیر ۷۸، تشکیل و تقویت فرقه بهائیت، تسخیر لانه جاسوسی، همراهی با رژیم صهیونیستی، پناهندگی به بنی صدر رئیس جمهور خائن و فراری ایران و مسعود رجوی به همراه تیم منافقین و همچنین خاندان پهلوی، ورود ایدز به ایران، جنگ سفارتخانه‌ها، جزایر جنوب ایران،جنگ نفتکش‌ها، استفاده عراق از سلاح‌های شیمیایی، قطعنامه ۵۹۸، سقوط هواپیمای مسافربری ایران توسط ناو آمریکایی‌، ماجرای میکونوس، تحریم ها، مذاکرات هسته ای، انقلاب مخملی در ایران، فوت امام و انتخاب رهبری، قتل بختیار، گوادولوپ، سوریه، ایران هراسی و…

اگر نخواسته باشیم تک تک این موضوعات را مورد نقد و ارزیابی قرار دهیم که هر یک از آنها به طور مجزا هر مخاطبی را –اعم از منصف و غیرمنصف- قطعا به این نتیجه می رساند که «شرط عقل آن است که نباید به آنها خوشبین بود». بنابراین فقط کافی است که در این خصوص میزان  و نحوه حمایت فرانسه از صدام حسین را در طول هشت جنگ تحمیلی، مورد مداقه قرار دهیم.

جالب آن است که در فرانسه –مثلا به عنوان مهد آزادی و دموکراسی- قانونی وجود دارد که دولت فرانسه را از فروش تسلیحات به دولت های متخاصم و درگیر جنگ منع می کند و این قانون را در راستای انقلاب ۱۷۸۹ فرانسه و مثلا تأمین صلح و امنیت و آزادی در جهان به تصویب رسانده اند. اما دولت فرانسه برای دور زدن این قانون که از جمله اهداف و رسالت های انقلاب فرانسه بود به جای فروش تسلیحات، اقدام به کمک های مالی و «اجاره دادن هواپیماهای فوق مدرن»(۱) خود در آن زمان به صدام حسین نمود.

گفتنی است در آن زمان و اکنون نیز دولت فرانسه به خوبی می دانست و می داند که هدف از وضع این قانون نامشروع بودن درآمد حاصل از فروش تسلیحات نبوده و نیست! بلکه هدف خاتمه هر چه زودتر خشونت و جنگ بوده است؛ _الکی مثلا در راستای ترویج و تأمین صلح و امنیت و آزادی در جهان!_ که مثل آب خوردن چشم بر آن فرو بستند!

مع الوصف وقتی که دولتمردان فرانسه به عنوان شاهد مثالی از ۵+۱ به این راحتی و با دور زدن قانون، فلسفه وجودی انقلاب کبیر خود را دور می زنند آنهم قانونی که نه در ضمن قرارداد با کشوری دیگر بلکه به عنوان میثاق ملی فرانسه اینچنین کنار گزارده می شود دیگر «برجـام» با تمام ایرادات حقوقی و غیرحقوقی آن جای خود دارد.

پس لازم است که خوش خیالان و مدافعان بی قید و شرط برجام، قدری بیشتر تأمل نموده و به دور از فضاسازی رسانه ای و در جهت منافع ملی کشور، این جمله دلسوزانه و معطوف به مصالح آینده ملت ایران را سرلوحه تحلیل ها، تصمیم گیری ها و اقدامات خود قرار دهند؛ که به حق فرمودند: «به مذاکرات و غربی ها خوش بین نیستیم».

انتهای پیام/س