“دانشجوآزاد“؛ وقتی مناظره ها را میدیدم یک جمله زیبا از یکی از کاندیداهای ریاست جمهوری وابسته به دولت شنیدم. تحت عنوان * در جامعه اقشار مختلف میتوانند به درجات علمی بالا دست یابند*

اما… تا کجا؟ چگونه؟ به چه قیمت؟ شما که اوضاع را سیاه نمی بینید لطفا عینک ما را بر روی چشم بزنید… یک دانشجوی دانشگاه دولتی که می خواهد ادامه تحصیل بدهد چه آینده ای برای خود تعریف کند؟ به کدام آمار خوش بین باشد؟ به کدام حمایت ؟ به حمایت های دانشگاه که اسم دولتی را به یدک میکشد و با تهدید کردن بسته شدن سیستم جامع آموزشی دانشجو، همان چندرغاز ته جیبمان را خالی میکند یا به حمایت های دولت در مقطع تحصیلات تکمیلی؟!

آیا واقعا وقت آن نرسیده است که به خود بگویید چرا یک دانشجوی علاقه مند و با استعداد در رشته تخصصی خود قصد ادامه تحصیل ندارد؟ چرا بین آموزش عالی با دانشگاه های دیگر هیچ تفاوت و حمایتی نیست ؟ که همه ما خوب می دانیم چنین اشخاصی برای جامعه لازم است نه شخصی که با انصراف این اشخاص عزیز به این عرصه پا نهد، یا افرادی که با گرفتن مدرک هایی در جاهایی دیگر مدعی مدارک خودشان باشند و وارد عرصه اجرایی شده و اهل علم وزحمت را درک نکنند تا جایی که پنجاه هزار دکترای بیکار داشته باشیم، به دانشجو های دکترا هیچ حقوقی داده نشود در صورتی که در کشوهای توسعه یافته این چنین نیست.

بله آقای دکتر شما اوضاع را سیاه نمی بینید چون دانشجو نیستید، جون پس از گرفتن مدرک تخصصی و گذراندن خدمت مقدس سربازی بیکار نیستید. یک خانواده روستایی منتظر که تمام انرژی خود را برای موفقیت فرزند خود گذاشته اند ندارید.

متاسفانه این روزها از کار که فاکتور بگیریم اشخاصی می توانند ادامه تحصیل دهند که از حمایت مالی برخوردارند وقت آن است که بگویم. چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید…

دانشجوی جویای علم

برگرفته از نشریه عهد