به گزارش “دانشجوآزاد” به نقل از ایرنا از ساینس، این سیستم رباتیک، در اداره همزمان چندین وسیله نقلیه اتوماتیک یا هواپیمای بدون سرنشین کاربرد دارد. به عبارت دیگر، این سیستم رباتیک، آزادی عمل بیشتری را برای ماشین ها فراهم می کند تا در صورتی که شخص هدایت کننده، کنترل یکی از آن ها را از دست داد، ماشین مذکور بتواند به طور خودکار وظایف خود را به انجام برساند.
اختاپوس به دلیل بهره مندی از هوش توزیع شده، الگوی بسیار مناسبی برای این سیستم محسوب می شود. بر خلاف انسان که تمام اندام های او توسط یک مغز کنترل می شوند، اختاپوس دارای یک مغز و مجموعه ای از گره های عصبی است که هرکدام مانند یک مغز کوچک، وظیفه کنترل و هدایت پاهای آن را بر عهده دارند. البته مغز جانور به عنوان هماهنگ کننده اصلی، حرکت آن را کنترل می کند و برای مثال اگر یکی از پاهای اختاپوس وجود غذا را شناسایی و به سمت آن حرکت کند، مغز جانور، حرکت پاهای دیگر آن را نیز هماهنگ می کند.
سیستم رباتیک موردبحث نیز بر همین مبنا عمل می کند. البته این سیستم شباهتی به اختاپوس ندارد و در واقع مجموعه ای از ربات های شبیه به حشرات است که هرکدام ۱۴ سانتیمتر طول دارند و با استفاده از یک سیستم کنترل مرکزی با یکدیگر ارتباط دارند. هریک از این ربات ها نیز مغز کوچکی دارد که برای آن ماموریت ساده ای مانند رفت و برگشت به انتهای اتاق تعریف شده است. اما نحوه اجرای این ماموریت به عملکرد شبکه عصبی ربات بستگی دارد که دارای قابلیت یادگیری و تطبیق با محیط است.
توان موردنیاز این ربات ها با استفاده از سلول های خورشیدی تامین می شود و لازم است برای شارژ شدن باتری، خود را به نور برسانند. البته این ربات ها به گونه ای برنامه ریزی شده اند که می دانند قرار گرفتن در روشنایی برای مدت طولانی، خطر حمله جانوران دیگر، در این مورد نور مادون قرمز یک ربات دیگر را به همراه دارد. محققان با استفاده از این سناریو قصد دارند هوش ربات ها را به چالش بکشند و توانایی حل مساله و قدرت انطباق آن ها را مطالعه کنند.