به گزارش “دانشجو آزاد“؛ امروز پیش‌نویس یک قطعنامه روی میز شورای امنیت است و بایستی درباره آن رای‌گیری شود؛ این قطعنامه هم برجام و هم زمان‌بندی اجرای آن را تایید می‌کند.

با صدور این قطعنامه برجام نه یک توافق چندجانبه میان ایران و چند کشور دیگر، بلکه بخشی از تعهدات بین‌المللی ایران خواهد بود.

هرچند قطعنامه جدید شورای امنیت «تمامی» قطعنامه‌های پیشین را لغو می‌کند، اما در عین حال همانطور که در متن جمع بندی وین ذکر شده بود، برخی مفاد آن‌ها را در قالب محدودیت‌هایی که در قطعنامه ذکر شده، حفظ می‌کند. تحریم‌های تسلیحاتی و موشکی از جمله این مفاد است، که غرب تمایلی برای برداشتن آن‌ها نداشت.

خبرگزاری رویترز چند روز قبل جزئیاتی از متن جمع‌بندی مذاکرات هسته‌ای، برجام را منتشر کرده است، بنا بر این گزارش، طرفین موافقت کرده‌اند که تحریم‌های تسلیحاتی و موشکی‌ ایران در دو مرحله برداشته شود؛ تحریم‌های تسلیحاتی ۵ و تحریم‌های موشکی بعد از ۸ سال از اجرای توافق، برداشته خواهند شد.

نکته جالب توجه این است که روسیه و چین مصرّانه خواهان برداشتن تحریمهای تسلیحاتی ایران بودند اما متاسفانه تیم مذاکره کننده ایرانی حاضر به معامله بر سر این قضیه که به امنیت ملی ما بر می گردد شده است.

سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه گفته بود: ما و چین می‌خواستیم که تحریم‌های تسلیحاتی جزء اولین محدودیت‌هایی باشد که برداشته می‌شود؛ اما درنهایت، همکاران ایرانی ما که طبیعتا در این مورد تصمیم‌گیرنده اصلی بودند، موافقت کردند که در این باره مورد معامله کنند.

چون غرب ابتدا مصر بود که تحریم‌های تسلیحاتی برای هشت یا حتی ده سال حفظ شود، اما درنهایت بین همکاران ایرانی و غربی مصالحه‌ای به دست آمد، که طبیعتا ما و چین با توجه به اینکه ایران با آن موافق بود، از آن حمایت کردیم، که برای پنج سال دامه پیدا کند اما در این دوره، تسلیحاتی که به ایران داده می‌شود باید تحت نظارت شورای امنیت سازمان ملل باشد

با این حال در دو هفته پایانی مذاکرات، مسئله لغو تحریم‌های تسلیحاتی و موشکی مطرح شده و از سوی روسیه و چین نیز مورد استقبال قرار گرفت. مسکو اعلام کرده بود که این تحریم‌ها باید جزو اولین محدودیت‌هایی باشند که برداشته می‌شوند و همین امر هم موجب بروز اختلاف جدی میان اعضای ۱+۵ شد.

نهایتا پس از کش و قوس‌های فراوان، راه‌حلی به دست آمد که بر اساس آن تحریم‌های تسلیحاتی و موشکی ایران برداشته می‌شود، اما به صورت تدریجی و مرحله به مرحله.

این تحریم‌ها که اولین بار در دسامبر ۲۰۰۶ ذیل قطعنامه ۱۷۳۷ اعمال شده و بعدها در سال ۲۰۱۰ در قطعنامه ۱۹۲۹ تشدید شدند، در توافق وین به دو دسته تقسیم شده‌اند؛ تحریم‌های تسلیحاتی و تحریم‌های موشکی.

در متن برجام آمده است که بایستی تمهیدات لازم را جهت جلوگیری از تأمین، فروش یا انتقال تسلیحات یا مواد مرتبط از خاک ایران توسط اتباع یا کشتی‌ها و هواپیماهای تحت پرچم خود به عمل آورند، مگر آنکه شورای امنیت سازمان ملل از قبل بر اساس بررسی‌های موردی تصمیم دیگری را اتخاذ کرده باشد. این تمهیدات بایستی صرفنظر از اینکه مبدأ این اقدامات خاک ایران باشد یا خیر، تا پنج سال بعد از «روز پذیرش» برجام، و یا تا تاریخ ارائه گزارشی در تأیید «جمع‌بندی مبسوط» توسط آژانس بین‌المللی انرژی ـ هر کدام که زودتر عملی شود ـ ادامه یابند.

مسأله تحریم تسلیحاتی قضیه‌اش این است که این تحریم‌ها لغو و با برخی محدودیت‌ها جایگزین می‌شود و توضیح می‌دهند که خرید یا فروش سلاح باید با کسب مجوز از شورای نظارتی ۵+۱ و به صورت موردی صورت بگیرد و این یعنی اگر ایران برای مقاومت فلسطین یا حزب‌الله یا سوریه بخواهد حتی یک فشنگ یا یک جعبه مهمات ارسال کند به معنای نقض توافق خواهد بود و ترحیم ها فورا برمی گردند!

چطور باید چنین محدودیتی به ایران تحمیل شود در حالیکه رهبر معظم انقلاب در خطبه های نماز عید فطر فرمودند : “چه این متن تصویب بشود و چه نشود، ما از حمایت دوستانمان در منطقه دست نخواهیم کشید؛ از ملّت مظلوم فلسطین، از ملّت مظلوم یمن، از ملّت و دولت سوریه، از ملّت و دولت عراق، از مردم مظلوم بحرین، از مجاهدان صادق مقاومت در لبنان و فلسطین؛ [اینها] همواره مورد حمایت ما خواهند بود”.

در بحث موشکی هم آمده هر نوع موشکی که قادر به حمل کلاهک هسته‌ای باشد باید محدود بشود. تمام موشک‌های شهاب و ماهواره‌برها و …

این در حالی است که مقام معظم رهبری صراحتا در تعیین خطوط اساسی مذاکرات اعلام کرده اند؛ صحبت از سیستم دفاعی مانند موشک اصلاً قابل مذاکره نیست و ایشان همواره تاکید داشته اند که مذاکرات صرفا در زمینه هسته ­ای باشد و اگر توافقی هم هست در همین زمینه باشد.

حال باید دید آیا توافقی که تهدیدی برای امنیت کشور است جای شادمانی و پایکوبی دارد و یا به قول برخی براستی این اتفاق مهمتر از جنگ و فتح خرمشهر بود؟!