به گزارش “دانشجو آزاد” به نقل از ایرنا؛ نانوجاذب تهیه شده درکنار راندمان بالا، قابلیت استفاده مکرر را نیز دارد، روش استفاده شده در ساخت این نانوجاذب، ساده، کم هزینه و دوستدار محیط زیست است.

سلولز زانتات کاربرد زیادی در صنایع مختلف دارد که از مهم ترین آن ها می توان به کاربرد برای شناورسازی فلزات در سنگ معدن های استخراج شده اشاره کرد، این سلولز اصولا در ابعاد میکرو مورد استفاده قرار گرفته است، به منظور افزایش کارایی این ترکیب، در این طرح تلاش شده تا نانوکامپوزیت سلولز زانتات ساخته شود.

مصطفی حسین بیکی مجری این طرح افزود: از آنجایی که نانوکامپوزیت مغناطیسی تهیه شده توانایی جذب و پیش تغلیظ مقادیر کم نقره از ماتریس های پیچیده را دارد، کاربرد آن به عنوان جاذب در استخراج فاز جامد مورد بررسی قرار گرفته است. با توجه به نتایج مطلوب حاصل شده، از این ترکیب می توان به منظور حذف مواد زیستی در تصفیه آب نیز بهره گرفت.

وی بیان کرد: علاوه بر این، نتایج این طرح می تواند برای بازیابی فلز نقره و یا استخراج نقره از معادن نیز مورد استفاده قرار گیرد.

حسین بیکی گفت: در این کارتحقیقاتی نانو کامپوزیت پلیمری مغناطیسی با استفاده از روش تک مرحله ای و از میکرو پلیمرهای سلولز سنتز گردیده است، وارد کردن گروه های گوگردی و همچنین کاهش ابعاد کامپوزیت پلیمری از میکرو به مقیاس نانو، افزایش کارایی نانوکامپوزیت پلیمری برای جذب فلز نقره از محلول های اسیدی را به دنبال داشته است، به علاوه خاصیت مغناطیسی، بازیابی جاذب را پس از اتمام فرایند آسان کرده است.

وی ادامه داد: هدف این کار بکارگیری پلیمرهای طبیعی به منظور حذف گزینشی آلاینده های زیست محیطی همانند فلزات سنگین، پیش تغلیظ گزینشی و بازیابی فلزات با ارزش همانند نقره بوده است. بدین منظور، پلیمر طبیعی سلولز مورد استفاده قرار گرفته با این حال، به دلیل عدم تمایل این پلیمر به محلول های آ،ی و به منظور افزایش سطح تماس آن با آب، ترکیب سلولز و کربن دی سولفید (زانتات) مورد استفاده قرار گرفته است.

این محقق افزود: از طرف دیگر فلز نقره تمایل بالایی نسبت به گروه های گوگردی (تیول) دارد و استفاده از این مواد در ترکیب نانوکامپوزیت، باعث افزایش کارایی پلیمر خواهد شد، از آنجا که جمع آوری ترکیب جامد از محلول واکنش دشوار است، نانو کامپوزیت مغناطیسی مورد استفاده قرار گرفته که باعث آسان شدن بازیابی جاذب گردید.

به گفته این محقق، در این طرح از دو روش متفاوت برای سنتز کامپوزیت مغناطیسی استفاده شده است، در روش اول، میکروذرات سلولز به منظور سنتز نانوذرات مغناطیسی در بافت سلولز مورد استفاده قرار گرفت و سپس زانتات سنتز شد. حسین بیکی افزود: در این حالت کامپوزیت مغناطیسی در ابعاد میکرو بدست آمد که بر اساس نتایج کارایی بالایی برای جذب نقره نداشت، در روش دوم، نانو کامپوزیت مغناطیسی سلولز زانتات با تهیه کلوئید سلولز زانتات و اضافه کردن پیش ماده آهن به آن تهیه شد. این محصول راندمان بالایی برای جذب فلز نقره داشت که نشان از برتری روش دوم دارد.

این تحقیق با همکاری مصطفی حسین بیکی، دانشجوی دکترای شیمی تجزیه، دکتر فرزانه شمیرانی، عضو هیات علمی دانشگاه تهران، مهرنوش بیات، سیمین میری و حسن علیجانی انجام شده است.