به گزارش “دانشجو آزاد“؛ این روزها عده ای می خواهند چشم دل ببندیم وهمراه با آنان بدون هیچ اظهار نظری ادامه دهیم.

چگونه چشم ببندیم بر لشکرکشی های خیابانی فائزه در سال ۸۸؟! چگونه چشم ببندیم بر فعالیت های هادی غفاری که شدیدا مورد حمایت ضدانقلاب است؟! یا نبینیم مقاله های خلاف چارچوبهای دینی مصطفی ملکیان را؟!

چندروز بیشتر از سالروز شهادت استاد مطهری نگذشته است؛ ای کاش استاد در میان ما بودند تا با توبیخی پدرانه، علی را از موضع گیری ها و سخنرانی های غیرعاقلانه اش باز می داشت؛ کاش معلم دینمان زنده می بود تا پسر حرمت نام پدری را نگه دارد و منش پدر را از یاد نبرد!

کسانی که نام رهبری را می آورند خوب است آرشیو سخنان حضرت آقا را مرور کنند، شاید حافظه شان یاری نمی کند و صحبتهای رهبری و موضع گیری های ایشان در خصوص فتنه ۸۸ را فراموش کرده اند؛ شاید فراموششان شده که فتنه خط قرمز نظام و ملت و رهبری است.

بوی انتخابات که می آید پروژه های جدیدی کلید می خورد و این بار پروژه “تطهیر فتنه گران”! آقایانِ معتدل بدانند، فتنه خط قرمز ماست.

کاش اعتدال حداقل حرمتِ نامِ اعتدال و انصاف را در نوشته هایش رعایت می کرد؛ کجایِ تهمت زدن اعتدال است؟ کجایِ حمایت از افراطیون اعتدال است؟

جوانان فهیم ایران اسلامی که دل در گرو محبت سید علی دارند؛ حرف مولایشان برایشان فصل الخطاب است و اجازه نمی دهند فتنه گرانی که دل ۷۰ میلیون ایرانی را به درد آورند بدون توبه و عذرخواهی از پیشگاه ملت و رهبری دانشگاههای ایران را جولانگاه اهداف مغرضانه سیاسی خود کنند.

بی هیچ ریب و شکی در هیچ جای دنیا کسی مخالف با آزادی اندیشه نیست؛ چرا که این اندیشه های بیدار باعث تحول و تغییرات تاثیرگذار در جامعه بوده است و اکنون همین اندیشه های بیدار و آگاه است که فریاد سر می دهند ” جایی برای فتنه گران نیست” و برای حفظ اصول و اندیشه های راستین انقلاب فریاد سر می دهند که ما فتنه ی ۸۸ رافراموش نکرده ایم .

فتنه ایی که سران آن با خط گیری از دشمنان ایران اسلامی به دنبال نابودی ارزش های انقلابمان بودند و اکنون عده ای در اعتدال می نویسند ” این فریاد ها و اندیشه های بیدار اوباش گری است!”.

شاید اشرف الدین گیلانی با درد ما همراه بود که این چند بیت را سرود:

دست مزن! چشم، ببستم دو دست/راه مرو! چشم، دو پایم شکست

حرف مزن! قطع نمودم سخن/نطق مکن! چشم ببستم دهن

هیچ نفهم! این سخن عنوان مکن/خواهش نافهمی انسان مکن

لال شوم کور شوم کر شوم/لیک محال است که من خر شوم