یکی از محققان در این زمینه می‌گوید: «تحقیقات ما بر روی الگوی موش‌ها بسیار مهم است، چرا که به کمک آنها می‌توانیم درباره‌ی تمام آن تأثیرات خارج از معادله صحبت کنیم.» اگرچه این تحقیق بر روی جوندگان آزمایشگاهی انجام شده اما نتایج انسانی متعدد شبیه آن هم در این زمینه گزارش شده است.

در این تحقیق، محققان به لحاظ ژنتیکی موش‌های همسان را مورد آزمایش قرار داده و با دقت و احتیاط میزان فعالیت فیزیکی مادران را در دوران بارداری سنجیدند. موش‌های ماده‌ای که دویدن را دوست داشتند از بین آنها انتخاب شدند و بعد در دو گروه قرار گرفتند که یکی از گروه‌ها امکان دسترسی به چرخ‌های گردان را قبل و بعد از زایمان داشته و گروه دیگر نداشت.

طی بارداری زودهنگام، موش‌های ماده‌ای که از چرخ‌های گردان استفاده کردند حدود ۱۰ کیلومتر طی یک شب دویده بودند. با پیشرفت بارداری، میزان دویدن آنها کمتر شد اما حتی با آغاز سه ماهه سوم بارداری آنها هر شب حدود ۳ کیلومتر می‌دویدند و یا راه می‌رفتند. محققان دریافتند موش‌هایی که از مادرانی به دنیا آمدند که تحرک بیشتری داشتند، ۵۰ درصد نسبت به موش‌هایی که مادران کم تحرک داشتند فعال‌تر بوده و تحرک بیشتری داشتند. از همه مهم‌تر اینکه فعالیت زیاد آنها در سنین بالاتر هم ادامه داشته و نیز در روند کاهش چربی هم به آنها کمک کرد.

انتهای پیام/س