به گزارش “دانشجوآزاد” به نقل از «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ دولت در ماه های آتی و نزدیک به انتخابات سعی خواهد داشت که هر چه سریعتر وضعیت را به نفع خود بازآرایی کند. در حال حاضر دولت در حوزه اقتصادی و تحقق وعده های خود با چالش جدی مواجه است و و در این مدت موفق نشده که در بعد اجتماعی و تحقق شعارهای مردمی موفق عمل کند و پس از گذشت سه سال و نیم، مسئله گشایش در اقتصاد و معیشت رخ نداده، از سوی روحانی در تحقق درخواست حامیان سیاسی خود مانند اصلاح طلبان نیز ناکام مانده است. طبیعتا در هم افزایی این مسائل دولت بیش از پیش مستاصل خواهد بود.
از این رو راهبرد دولت برای فرار از ناکارآمدی سیاسی و اقتصادی در داخل و خارج متفاوت خواهد بود. او در عرصه سیاست خارجی راهبرد «نمایش پیروزی» و در داخل راهبرد «مهار مهره ها» را به اجرا خواهد گذاشت. در هم افزایی این دو این امید وجود خواهد داشت که روحانی بتواند صحنه سیاست ایران را به نفع خود بازآرایی کند. اجرای راهبرد نمایش پیروزی به عهده محمد جواد ظریف و راهبرد مهارمهره ها را حسام الدین آشنا انجام خواهند داد.
راهبرد «نمایش پیروزی»
روحانی از ابتدای دولت خود درصدد بوده است که با تنها نشان دادن خود برای غربی ها و ترساندن آنها از نیروهای تندوری داخلی که سعی دارند مجدد به قدرت برسند، شرایط را به نفع خود تغییر دهد. در دوسال اول و به خصوص در اثنای مذاکرات هسته ای، محمد جواد ظریف در نشست محافل امریکایی-اروپایی و هم چنین مراکز و اندیشکده های سیاسی به این نکته اشاره کرد که در صورت شکست مذاکرات و عدم نتیجه دادن آن مجددا تندروها بر سرکار خواهند آمد و اشاره کرد که باید آنها به دولت روحانی برای پیروزی در انتخابات مجلس و ریاست جمهوری دور بعد کمک کنند.
در این راهبرد اخبار بزرگ و مسرت بخش همانند انقعاد قراردادهای تجاری با شرکت های بین المللی، حضور سرمایه گذاران خارجی و در نهایت تحویل گرفتن محصولات سفارش داده شده همانند هواپیماهای خریداری شده در بازه زمانی های متفاوت اما مسلسل وار به وقوع خواهد پیوست. این راهبرد به روحانی این امکان را می دهد که به با نتیجه بخش بودن سیاست های دولت، از مردم درخواست خرید زمان کند هر چقدر به زمان انتخابات نزدیک بشویم شاهد خبرهای اقتصادی-معیشتی و بهبود وضعیت سیاست خارجی کشور خواهیم بود. مجری این این راهبرد شخص محمدجواد ظریف بوده است.
راهبرد «مهار مهره ها»
با توجه به نزدیکی انتخابات و ملتهب شدن فضای سیاسی کشور روحانی در صدد است که فضای انتخاباتی را بازآرایی کند. انتخاب مجدد روحانی سه ضلعی شده است، از یک سو اصلاحات، یک سوی دیگر اصولگرایان سنتی و در انتها نیز نواصولگرایان هستند. از این رو دولت روحانی در راهبرد خود هر یک از این اضلاع را به نحوی متفاوت مهار خواهد کرد
۱٫ اصلاحات (مهار به واسطه بازی در قدرت)
اصلاحات هرچند در ساختار خود تمایل به عبور از روحانی دارد و از این رو بحث حمایت از وی در شورای سیاست گذاری اصلاح طلبان با چالش مواجه شده است اما با توجه به ماموریت رئیس دولت اصلاحات برای ایجاد وحدت و تمایل شخصی او و البته بدنه مدیران اصلاحات در راستای حمایت از روحانی، آنها گزینه ای جز روحانی را نخواهند داشت و از این بخش عمده از احزاب سیاسی با گرفتن ضمانت های بیشتر در جهت تحقق برآوردن خواسته های آنها از وی حمایت خواهند کرد.
محمدرضا عارف به هم افزایی سیاست ورزی لاریجانی و روحانی، رسماً از دایره معادلات سیاسی حذف شد. در واقع پروژه مهار مهره ها اولین بار در انتخابات مجلس شورای اسلامی رخ داد و به صورت موفق توانست عارف را کنار بزند تا روحانی خیالش از چهار سال دوم آسوده و اصلاح طلبان را هم از یک گزینه جدی محروم شوند.
عارف با تعدیل سیاست ورزی خود از ریاست جمهوری به ریاست مجلس شورای اسلامی و رقابت با لاریجانی توسط اصلاح طلبان حامی دولت مهار شد تا لاریجانی و روحانی برنده این بازی باشند. در واقع اگر عارف وارد میدان انتخابات مجلس نمی شد به یقین امروز اصلاحات گزینه ای در قامت روحانی داشته و از سوی دیگر توان بیشتری برای گرفتن امتیاز داشتند.
هرچند اصلاح طلبان دم از حضور علی مطهری می زنند، اما بدیهی است که اگر هم فردی جدای از روحانی از سوی این جریان معرفی شود از حمایت قاطبه اصلاح طلبان برخوردار نخواهد بود. از طرفی رهبران این جریان فعلا در وضعیت فضای تنفسی هستند و توانسته اند بعد از فتنه ۸۸ وارد بازی سیاست شوند از این رو تنها سهم آنها حضور و ایفای نقش در بازی سیاست است و چشم انداز خود را در چهار سال پیش رو فعال نمی بینند.
۲٫ اصولگریان سنتی مهار به واسطه سهم از قدرت
حزب موتلفه تمایل زیادی به همراهی با روحانی نشان داده است. باهنر نیز در گفتگویی از احتمال حمایت این طیف اصولگریان از روحانی را داده بود. هر چند وی بعداً این صحبت خود را پس گرفت و حمایت از روحانی را منتفی دانست اما با این وجود نشانه های گوناگونی از رایزنی این بخش از اصولگرایان با روحانی وجود دارد.
در واقع اصولگرایان سنتی همانند موتلفه این امید را دارند که بتوانند در قبال حمایت خود از دولت امتیازاتی را بگیرند. این امتیازات با توجه به خواستگاه اقتصادی حزب موتلفه سیاسی نبوده بلکه بیشتر سیاست های اقتصادی خواهد بود. به هر صورت موتلفه ذاتی بازاری دارد از این رو نیازمند آن است که بتوانند در کنار بازی سیاست، اقدامات اقتصادی خود را با سیاست های دولت هماهنگ کنند، با توجه به اعلام رسمی حزب موتلفه در خصوص معرفی نامزد مستقل اعلام کرده اند که در صورت اجماع اصولگریان بر روی یک کاندید واحد از آن حمایت خواهند کرد.
اما تحلیل این حزب سیاسی عدم وحدت در میان اصوگریان است، عدم وحدت این اجازه را به آنها خواهد داد که با دولت همراهی کنند. در واقع دولت روحانی توانسته با دادن وعده یک سری امتیازات این حزب را از بدنه اصولگرایان جدا نماید. می توان این طور بیان کرد، نقشی که امروز حزب موتلفه در حال بازی کردن است را چند سال پیش پایداری ها در انتخابات مجلس نهم انجام دادند و سازمان رای اصولگریان را دچار تشتت و انشقاق نمودند. هر چند با کنار رفتن موتلفه از سازمان سیاسی اصولگرایان، این جریان از بعد اقتصادی در زمینه تبلیغات با مشکل مواجه خواهد شد
۳٫ نواصولگرایان مهار به واسطه تخریب وجهه
در واقع مهمترین بخش راهبرد مهار مهره ها به حسام الدین آشنا سپرده شده است. با توجه به سازش و تعامل روحانی با جریان اصلاحات رقیب جدی روحانی از اردوگاه نواصولگرایان خواهد بود. از این رو بهترین شیوه اجرایی شناسایی و سوختن مهره هاست.
رسانه های حامی دولت کاندیدهای احتمالی اصولگرا را شناسایی می کنند، در رسانه های خود آنها را بزرگ نمایی کرده و سپس مهار می شوند. همانند «نارنجک در برکه ماهی» که روشی ساده و سریع برای شکار ماهی های اعماق آب است.
از اینرو با مهار یک کاندید با شرایط خاص سیاسی و اجتماعی سایر گزینه های همسان با آن نیز در افکار عمومی به صورت خودکار کنترل می شوند. نمونه آن را می توان در همسان گزینی جلیلی و احمدی نژاد در سال ۹۲ دانست. آنجایی که در فرایند اقناع روانی جلیلی ادامه دهنده احمدی نژاد معرفی شد.
به بیان دیگر با مهار ویژگی های شخصیتی و مدیریتی احمدی نزاد تمامی افراد نزدیک به آن شخصیت نیز خود به خود کنترل می شوند. اشاره شد که این پروژه در سال ۹۴ و بر روی عارف اجرا شد. اما در میان جریان اصولگرا این پروژه ابتدا با سردار قاسم سلیمانی آغاز شد.
پروژه مهار در میان اصولگرایان با سردار سلیمانی شروع شد. مهدی خزعلی آغاز کننده کار بود. وی سردار را ایجاد کننده داعش و شرایط بد منطقه نامید تا بعد از آن رسانه های همانند تابناک، خبر آنلاین و با هم افزایی شبکه های اجتماعی از در خیرخواهی به سردار گوش زد کنند که عرصه سیاست عرصه نیرنگ و بازی های این چنینی است و شان سردار حضور در این چنین فضایی را اقتضا نمی کند.
غلامرضا ظریفیان در روزنامه اعتماد نیز سلیمانی را پاسدار ارزش های نمادین جنگ نامید و حضور وی را در عرصه سیاست ضربه به آن ارزش ها خواند. از سوی دیگر احمد شیرزاد هم در مورخ ۲۷/۶ در همان روزنامه سیاست را عرصه نقدهای بی رحمانه دانست و به صورت نرم خبر از برخوردهای تخریبی رسانه ها نسبت به سردار داد.
این خط را پیش از این دنیس راس مشاور امنیت ملی امریکا داده بود که باید در ایران دوگانه روحانی و سلیمانی شکل بگیرد. نکته قابل تامل در این میان، کنش نیروهای دولتی بود که برای حضور مجدد در قدرت به راحتی خواهند توانست تمامی داشته های امنیتی و نظامی کشور را به بازی بگیرند و برای این کار خط قرمزی نیز قائل نیستند. چرا سردار سلیمانی امروز نماینده تمام داشته های نظامی و امنیتی کشور شده است.
قالیباف نفر دوم پروژه مهار بود. مسئله واگذاری املاک به صورت گسترده و در شبکه های اجتماعی بزرگ نمایی شد تا علاوه بر همسان گزینی با خیانت فیش های نجومی دولت مردان نفر دوم یکی از رقیبان جدی روحانی نیز اسیر حاشیه ای بشود که از لحاظ قانونی اثبات نشد. جریان دولت به شدت به دنبال آن است که در مسئله فیش های حقوقی همسانی در جریان مقابل پیدا کرده و آن را برجسته کند.
ضرغامی به عنوان یکی از گزینه های جدی جریان اصولگرا شناخته می شود. وی چندی پیش نیز دیداری با احمدی نژاد داشته است. به تعبیر روزنامه های اصلاح طلب جزوء معدود نیروهایی است که می تواند باعث اجماع در میان اصولگرایان شود. به هر صورت انتظار می رود که وی فردی باشد که هجمه بعدی نیروهای دولت بر روی وی قرار بگیرد.
