به گزارش “دانشجوآزاد”

بیماری کلاستروفوبیا ترانه علیدوستی

ترانه علیدوستی در حساب توئیتر خود به تازگی از ابتلایش به کلاستروفوبیا به صورت حاد خبر داد. این عارضه اما چه علائمی دارد و فرد مبتلا به آن از چه مشکلاتی رنج می‌برد؟

اگر می خواهید بیشتر بدانید : افشاگری ترانه علیدوستی درباره بیماری با کلاسش!! عکس

تنگناهراسی یا ترس از محیط بسته یا کلاستروفوبیا به ترس از گیر کردن در یک مکان تنگ و راه گریز نداشتن گفته می‌شود. فرد مبتلا به این عارضه مثلا سوار آسانسور نمی‌شود یا از ورود به تونل می‌ترسد و اگر این کارها را بکند بسیار مضطرب خواهد شد و احساس خفگی خواهد کرد.به عنوان نمونه ترانه علیدوستی اعلام کرده که به خاطر این عارضه نمی تواند از اتوبوس یا مترو استفاده کند.

رنج این عارضه وقتی بیشتر می شود که فرد نیاز به حضور در چنین مکان‌هایی مانند تصویربرداری ام‌آر‌آی داشته باشد. فرد مبتلا کلاستروفوبیا فضای بسته دستگاه ام‌آرآی بسیار وحشت‌آور و ترسناک است. آنها فکر می کنند در این مکان ها و شرایط خاص ممکن است از ترس بمیرند.

اتاق‌های کوچک و یا قفل‌شده، تونل، آسانسور، مترو، جمعیت‌های شلوغ هریک به تنهایی می‌تواند محرکی برای شروع علایم باشد. فردی که در مواجهه با یکی از این شرایط دچار بروز علایم می‌شود، معمولاً در مواجه با سایر شرایط نیز دچار این حالت می‌شود.

افراد مبتلا به این فوبیا از قرار گرفتن در فضاهایی که موجب ترس آنها و به وجود آمدن اضطراب در وجودشان ‏می شود، اجتناب می‌کنند. برخی همچنین سعی می‌کنند این فوبیا را مخفی نگه دارند تا دیگران متوجه نشوند و برای ‏آنها مشکلی ایجاد نشود. برخی افراد که برای اولین بار در یک فضای بسته دچار حمله اضطرابی می‌شوند، در آینده این ترس در ‏آنها شرطی‌سازی می شود و این باعث می شود تا از همه فضاهای بسته، ترس و هراس داشته باشند.‏

برای همین این‌گونه افراد رفتار خاص خودشان را دارند و مثلا به محض ورود به یک مکان دربسته اقدام به باز کردن پنجره‌ها می کنند یا در نزدیک‌ترین صندلی به در ورودی یا خروجی می نشینند. اگرچه این رفتارها به آن‌ها آرامش می دهد اما کل ترس و اضطراب را از بین نمی‌برد.

تنگناهراسی حاداغلب به عنوان یک اختلال اضطراب دیده می‌شود و می‌تواند به وحشت‌زدگی منجر شود. بررسی‌ها نشان می‌دهد که ۵ تا ۷ درصد از مردم جهان دچار تنگناهراسی هستند ولی تنها درصد کمی از آن‌ها از درمان روانپزشکی برخوردار شده‌اند. علایم این هراس می تواند شامل احساس ترس شدید از گیرافتادن و محدودیت، ترس شدید از خفه‌شدن، تمایل شدید به رفتن به مکان ها باز، اضطراب و نگرانی، احساس تنگی‌نفس و متعاقب آن نفس‌نفس‌زدن، طپش‌قلب، نفس نفس زدن، غش کردن، تعریق و ضعف و احساس خستگی باشد.

عموماً پدیده یادگیری در فرزندان و پایه ژنتیکی، هر دو می توانند در ابتلا به این ترس در کودکان مؤثر باشند. ‏به عنوان نمونه اگر کودکی به عنوان تنبیه در حمام یا انباری قرار گیرد و به طور اتفاقی دچار حمله اضطرابی شود ممکن است ‏با پدیده شرطی سازی، ترس از فضای بسته برای همیشه در او به وجود آید.

درمان تنگناهراسی از طریق دارو درمانی، روان‌درمانی (حساسیت‌زدایی منظم، غرقه‌سازی، سرمشق‌گیری و تنش کاربردی)، هیپنوتیزم و خانواده‌درمانی امکان پذیر است. درمان با داروهای ضداضطراب مانند بنزودیازپین‌ها، بتا بلاکرها و مهارکننده‌های مونو آمینو اکسیداز و سایر داروها مانند بوسپیرون امکان پذیر است. همچنین می توان از نوروفیدبک و بیوفیدبک نیز در درمان غیر دارویی هراس به عنوان روش مکمل دارو درمانی یا در موارد مقاوم به درمان دارویی استفاده کرد.

علایم اصلی : احساس ترس شدید از گیرافتادن و محدودیت،ترس شدید از خفه‌شدن،تمایل شدید به رفتن به مکان‌ها باز،اضطراب و نگرانی،احساس تنگی‌نفس

سیمرغ