به گزارش “دانشجوآزاد“؛ ۱۴خرداد هر سال یادآور رحلت مهربان مردی است که تمام زندگیش یک قیام زیبا بود شخصی که می توانستیم با تمام وجود تمام خوبی ها را در وجودش نمایان بنگریم و عشق به او سراپای وجودمان را فرا بگیرد، بزرگی و عظمت قیامش پرده ای بر درک حقیقی او و خصایص و امتیازاتش کشیده بود.

او تنها با استواری عقیده و ایمانش هدفی مقدس را برگزید و در تمام لحظات قوت و محرک تمام اراده هایی شد که در نهایت یاریگر قیامش شدند.

طنین الله اکبر را از صدایی آرام و با اضطراب در کنج خانه ها به فریادی بلندو با نفوذ تبدیل کرد که خواب آرام را از چشمان ظالمان زمان ربود و در نهایت کاخ هایشان رابر سرشان خراب کرد.

او ستاره ای درخشان در دل ظلمت زمان بود که چون جایگاهش درآسمان بود هیچ طوفان بلا و سختی او را از قیامش باز نمی‌داشت و هیچ عاملی نمی توانست ذهن و روح و جانش را از تسخیر اهدافش جدا سازد.

او با نگاهی از جنس نگرانی برای بشریت و دور دست نگری، کشتی نجاتی ساخت که نه تنها برای یک کشور بلکه برای تمام دنیا یک خط امید ترسیم کرد که همه امیدوارباشند و بدانند ساحل پیروزی در انتظار همه شجاعان خواهد بود؛ اما افسوس که بهار پربار عمرش به پایان رسید و با یک سرمایه بزرگ و توشه عظیم و آراسته به همه خوبیها با نفسی مطمئنه و با حال راضیه مرضیه راهی دیار ابدی شد.

او داغ فراقی بدون تسلی بر دلمان گذشات، داغی که از یکسو تحمل دوریش را برای همگان سخت می کرد و از یک سو بار امانت سنگینی را بر دوش همه گذاشته بود و امروز هنوز هم امانت این امام در دست ماست و باید با خودمان بیاندیشیم که این روزها چه می کنیم و آیا اگر امام بود همین نگاه و رضایت را داشت؟ ایا امام خط قرمزهای پررنگی برایمان روشن نساخت؟

ما باید حافظان امانت اماممان باشیم و این نیازمند تلاش و بصیرت و هوشیاری بیشتر ماست؛ پس به رضایت و حفظ آرمانهای امام بیشتر بیاندیشیم.

ص. رضایی